คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1323/2498

แจ้งเท็จต่อเจ้าพนักงานตาม ก.ม. อาญา ม. 158 นั้นผู้แจ้งต้องมีเจตนาแจ้งเท็จให้ผู้อื่นเสียหายจึงจะมีความผิด

โจทก์กับบิดาจำเลยทำสัญญาซื้อสวนยางพิพาทกันที่สุดสัญญาต้องเลิกเพราะสามีโจทก์เป็นคนต่างด้าว โจทก์ต้องคืนสวนยาง บิดาจำเลยต้องคืนมัดจำตามที่ศาลตกลงกัน แต่โจทก์ถือว่าโจทก์ยังมีสิทธิตัดยางอยู่เพราะยังไม่ได้คืนมัดจำและจำเลยได้ไปแจ้งตำรวจจับโจทก์หาว่าลักตัดยางของบิดาตามที่บิดาใช้ไปภายหลังที่โจทก์ได้ทราบว่าไม่มีสิทธิซื้อและต้องคืนสวนยางแล้ว เช่นนี้เห็นได้ว่าการกระทำของจำเลยเป็นการเข้าใจโดยสุจริตหาได้เจตนาแจ้งความเท็จให้โจทก์เสียหายไม่ จำเลยจึงไม่มีความผิดตาม ก.ม. อาญา ม. 158

คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.๑๕๘,๒๖๘,๒๗๐,๗๐ ฯลฯ โดยกล่าวหาว่าจำเลยแจ้งความเท็จต่อตำรวจว่า โจทก์ลักตัดยางในสวนของจำเลย ความจริงสวนยางไม่ใช่ของจำเลยโจทก์มีสิทธิตัดยางในสวนนั้นโดยอาศัยสัญญาซึ่งบิดาจำเลยทำให้โจทก์ตัดยางได้ โจทก์ถูกตำรวจจับไปขัง ๑ วัน จำเลยให้การว่า เจ้าพนักงานอำเภอได้แจ้งให้โจทก์ทราบแล้วว่า โจทก์ไม่มีสิทธิซื้อสวนยางของบิดาจำเลย ต้องคืนสวนยาง แต่โจทก์ยังคงกรีดยางอยู่ต่อไป จำเลยจึงไปแจ้งตำรวจแทนบิดาจำเลย

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.๑๑๘ ฯลฯ จำคุก ๓ เดือน ลดตาม ม. ๕๙ คงจำคุก ๒ เดือน ส่วนข้อหาตาม ม. ๒๗๐ ให้ยกเสีย

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยหาได้เจตนาแจ้งความเท็จให้โจทก์เสียหายไม่ จำเลยไม่มีความผิดตาม ม. ๑๕๘ ดังฟ้อง พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นที่ให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม. ๑๕๘ ฯลฯ เป็นให้ยกฟ้องโจทก์ในข้อหาฐานนี้ด้วย

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริง ว่าโจทก์กับบิดาจำเลยได้ทำสัญญาซื้อขายสวนยางที่พิพาท ที่สุดสัญญาเป็นอันต้องเลิกไปเพราะสามีโจทก์เป็นคนต่างด้าว โจทก์ต้องคืนสวนยาง บิดาจำเลยต้องคืนมัดจำตามที่ตกลงกัน แต่โจทก์ถือว่าตราบใดที่จำเลยยังไม่คืนมัดจำให้ โจทก์ก็มีสิทธิตัดยางอยู่ จำเลยได้พาตำรวจไปห้าม โจทก์ยังขืนตัดยางต่อไป รุ่งขึ้นจำเลยจึงนำตำรวจไปจับโจทก์ เห็นว่าการที่จำเลยแจ้งความต่อเจ้าพนักงานก็โดยบิดาจำเลยใช้ให้ไปแจ้งเพราะสวนยางขอบิดาจำเลยถูกกรีดยาง โจทก์ทราบจากเจ้าพนักงานแล้วว่าโจทก์ไม่มีสิทธิซื้อและจะต้องคืนสวนยางแล้ว การกระทำของจำเลยจึงเป็นความเข้าใจโดยสุจริตหาได้มีเจตนาจะแจ้งความเท็จให้โจทก์เสียหายไม่ จึงไม่มีความผิดตาม ก.ม. อาญา ม. ๑๕๘

พิพากษายืน