คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1332/2494

ยกบุตรของตนอายุ 7 ขวบให้เป็นบุตรบุญธรรมของผู้อื่นไปแล้ว ภายหลงไปฉุดแขนบุตรคนนั้นในขณะที่กำลังกลับจากโรงเรียน เพื่อจะพาไปอยู่ด้วย ดังนี้ไม่เป็นการบังอาจประทุษฐร้ายร่างกายบุตรของตน จึงยังไม่เป็นผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 338 (3)

โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๓๑ ตุลาคม ๒๔๙๓ เวลากลางวัน จำเลยใช้กำลังกายฉุดแขนเด็กหญิงแป๋ว หรือ เพิ่มพูล หรือ อุษณา พันธ์ฟัก อายุ ๗ ปีบุตรบุญธรรมตามกฎหมายของนางหลี พันธ์ฟัก แต่ไม่ถึงบาดเจ็บโดยใช้กำลังฉุดดึงเพื่อพาไปให้พ้นเสียจากนางโกศล พันธ์ฟัก ขณะนางโกศลพาเด็กหญิงแป๋วกลับจากโรงเรียนขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๓๘ (๓)

จำเลยรับว่าได้ฉุดแขนเด็กหญิงแป๋วจริง เพื่อจะพาไปอยู่ในความปกครองของจำเลย และพระยาปรีดานฤเบศร์ผู้เป็นบิดามารดา

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยเป็นมารดาเด็กหญิงแป๋ว ย่อมเป็นเหตุให้เข้าใจโดยสุจริตว่า จำเลยมีอำนาจที่จะเอาบุตรีของตัวไปปกครองได้ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงในคดีนี้ได้ความเพียงว่า จำเลยฉุดแขนบุตรของตนเพื่อจะพาไปอยู่ด้วย ไม่มีเหตุใดที่จะเห็นว่าจำเลยได้บังอาจประทุษฐร้ายร่างกายบุตรของตนนั้นเลย จำเลยจึงไม่มีความผิด

พิพากษายืน