คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1411/2499

บรรยายฟ้องว่าจำเลยบังอาจใช้ขวดสุราตีศีรษะนายดำไม่มีบาดเจ็บ ขวดแตกเศษขวดกระเด็นไปถูกคอนางทิงเป็นแผลถึงบาดเจ็บเช่นนี้ย่อมต้องแปลว่า โจทก์มิได้ประสงค์จะฟ้องไปถึงว่าจำเลยทำร้ายนางทิงด้วยเป็นแต่พรรณาพฤติการณ์เข้ามาลอยๆ การที่นางทิงได้รับบาดเจ็บโดยจำเลยตั้งใจประสงค์ต่อผลหรืออาจแลเห็นผลเช่นนี้หรือไม่ โจทก์ไม่ได้ระบุยืนยันเพื่อเป็นข้อให้ศาลวินิจฉัย จึงไม่มีประเด็นในข้อนี้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจใช้ขวด สุราตีศีรษะ นายดำไม่มีบาดเจ็บ ขวดแตกเศษขวดกระเด็นไปถูกคอนางทิงเป็นแผลถึงบาดเจ็บขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญา มาตรา 254 จำเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นเห็นว่าที่โจทก์ฟ้องอ้าง มาตรา 254 ฐานทำให้นางทิงบาดเจ็บนั้นจำเลยไม่มีเจตนาและไม่เข้าลักษณะพลั้งพลาดหรืออาจแลเห็นผลแห่งการนั้นไม่ต้องรับผิด คงผิดแต่เพียงกระทำนายดำไม่ถึงบาดเจ็บตาม มาตรา 338(3) เมื่อลดฐานปราณีแล้งคงปรับ 50 บาท

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษฐานกระทำแก่นางทิง ถึงบาดเจ็บด้วย

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน แต่มีความเห็นแย้งว่าควรลงโทษตามอุทธรณ์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นเป็นปัญหาเรื่องแปลคำฟ้องดังมีข้อความที่ยกไว้เบื้องต้นนั้น โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำร้ายนายดำนั้นไม่มีปัญหาแต่โจทก์มิได้ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายนางทิง เป็นแต่พรรณาพฤติการณ์มาลอย ลอยว่าเมื่อจำเลยใช้ขวดตีศีรษะนายดำแล้วขวดแตกแล้วเศษขวดกระเด็นไปถูกคอนางทิงเข้าด้วย การที่เป็นผลให้นางทิงได้รับบาดเจ็บนี้จำเป็นด้วยจำเลยตั้งใจประสงค์ต่อผลหรืออาจแลเห็นผลเช่นนั้นหรือไม่ โจทก์ไม่ได้ระบุยืนยันขึ้นมาเพื่อยกเป็นข้อให้ศาลวินิจฉัยจึงไม่มีประเด็นในข้อนี้

พิพากษายืน