คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1411/2499

บรรยายฟ้องว่าจำเลยบังอาจใช้ขวดสุราตีศีร์ษะนายคำไม่มีบาดเจ็บ ขวดแตกเศษขวดกระเด็นไปถูกคอนางทิงเป็นแผลถึงบาดเจ็บ. เช่นนี้ย่อมต้องแปลว่าโจทก์มิได้ประสงค์จะฟ้องไปถึงว่าจำเลยทำร้ายนางทิงด้วยแต่พรรณาพฤติการณ์เข้ามาลอย ๆ. การที่นางทิงได้รับบาดเจ็บโดยจำเลยตั้งใจประสงค์ต่อผลหรืออาจแลเห็นผลเช่นนี้หรือไม่โจทก์ไม่ได้ระบุยืนยันเพื่อเป็นขอให้ศาลวินิจฉัย จึงไม่มีประเด็นในข้อนี้.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจใช้ขวดสุราตีศีร์ษะนายดำไม่มีบาดเจ็บ ขวดแตกเศษขวดกระเด็นไปถูกคอนางทิงเป็นแผลถึงบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.อาญา ม.๒๕๔ จำเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นเห็นว่าที่โจทก์ฟ้องอ้าง ม.๒๕๔ ฐานทำให้นางทิงบาดเจ็บนั้นจำเลยไม่มีเจตนาและไม่เข้าลักษณะพลังพลาดหรืออาจแลเห็นผลแห่งการนั้นไม่ต้องรับผิด คงผิดแต่เพียงกระทำนายดำไม่ถึงบาดเจ็บตาม ม.๓๓๘(๓) เมื่อลดฐานปราณีแล้วคงปรับ ๕๐ บ.

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษฐานกระทำแก่นางทิงถึงบาดเจ็บ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน แต่มีความเห็นแย้งว่าควรลงโทษตามอุทธรณ์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าเป็นปัญหาเรื่องแปลคำฟ้องดังมีข้อความที่ยกไว้เบื้อต้น โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำร้ายนายดำนั้นไม่มีปัญหา แต่โจทก์มิได้ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายนางทิง แต่เป็นพรรณาพฤติการณ์มาลอยลอยว่าเมื่อจำเลยใช้ขวดตีศีร์ษะนายดำแล้วขวดแตกแก้วเศษกระเด็นไปถูกคอนางทิงเข้าด้วย. การที่เป็นผลให้นางทิงได้รับบาดเจ็บจะเป็นด้วยจำเลยทั้งใจประสงคืต่อผลหรืออาจแลเห็นผลเช่นนั้นหรือไม่โจทก์ไม่ได้ระบุ ยืนยันขึ้นมาเพื่อยกเป็นข้อให้ศาลวินิจฉัยจึงไม่มีประเด็นในข้อนี้

พิพากษายืน.