คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1444-1445/2496

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำคุกจำเลยมีกำหนด 20 ปี จำเลยมิได้อุทธรณ์ คงมีโจทก์อุทธรณ์ขอให้ศาลวางโทษจำเลยโดยไม่ลดฐานปราณีด้วย แม้ศาลอุทธรณ์จะคงพิพากษายืน จำเลยก็มีสิทธิฎีกาในข้อเท็จจริงขอให้ยกฟ้องโจทก์เสียได้ ไม่ต้องห้ามตามกฎหมายแต่อย่างใด

คดีทั้งสองสำนวนนี้ โจทก์ฟ้อง ขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙,๕๐

จำเลยต่อสู้ว่า วิกลจริต

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๐(๒) ให้วางโทษประหารชีวิต ลดโทษให้ตามมาตรา ๕๙ ประกอบมาตรา ๓๗ คงให้จำคุก ๒๐ ปี

โจทก์อุทธรณ์ให้ลงโทษโดยไม่ลดฐานปราณีให้จำเลย

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฝ่ายเดียวฎีกาขอให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่ เห็นว่าคดีนี้จำเลยต้องคำพิพากษาให้จำคุก ๒๐ ปี ไม่มีบทกฎหมายห้ามมิให้ฎีกาข้อเท็จจริง จำเลยจึงฎีกาได้ ส่วนข้อเท็จจริงศาลฎีกาคงฟังตามศาลล่าง

จึงพิพากษายืน