คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1445/2492

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลแสดงที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิของโจทก์ โดยเจ้าของที่ดินยกให้ต่อมาเจ้าของที่ดินตาย โจทก์ครอบครองตลอดมาเกินอายุความ 1 ปีแล้ว จำเลยต่อสู้ว่าเจ้าของที่ได้ยกที่พิพาทให้จำเลยไม่ใช่ให้โจทก์ เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่าโจทก์จำเลยต่างเป็นทายาทของเจ้าของที่ดิน ได้ครอบครองที่พิพาทร่วมกัน และโจทก์ฟ้องคดีเมื่อเกินอายุความมฤดกแล้ว ไม่มีทายาทคนอื่นของเจ้าของที่ดินเข้ามาเกี่ยวข้อง ศาลย่อมพิพากษาแบ่งส่วนที่รายพิพาทให้แก่โจทก์,จำเลยได้ ตาม ป.ม.วิ.แพ่ง มาตรา 142(2)

โจทก์ฟ้องว่า นางพ่วงได้ยกที่พิพาทร่วมของนางพ่วงให้แก่โจทก์ และให้โจทก์ทำกินต่างดอกเบี้ยตลอดมา จึงขอให้ศาลแสดงว่า ที่พิพาทฉะเพาะส่วนของนางพ่วงเป็นกรรมสิทธิของโจทก์แต่ผู้เดียว จำเลยต่อสู้ว่า นางพ่วงได้ยกที่พิพาทให้แก่จำเลย ๆ ได้ครอบครองโดยสงบและเปิดเผยเป็นเวลา ๒๐ ปีแล้ว จำเลยได้ครอบครองที่พิพาทเกินกำหนด ๑ ปีอันเป็นอายุความมฤดก จำเลยจึงได้กรรมสิทธิในที่ดินพิพาท

ศาลชั้นต้นฟังว่า นางพ่วงยกที่พิพาทให้แก่โจทก์ จึงพิพากษาให้โจทก์ชนะคดี

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า นางพ่วงมิได้ยกที่พิพาทให้แก่โจทก์หรือจำเลย จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาฟังว่า โจทก์,จำเลยต่างฝ่ายต่างได้ครอบครองที่พิพาทร่วมกัน โจทก์ฟ้องคดีนี้เกินอายุความมฤดก และไม่มีทายาทคนอื่นของนางพ่วงเข้ามาเกี่ยวข้อง ศาลฎีกาจึงเห็นควรพิพากษาแบ่งส่วนรายพิพาทส่วนของนางพ่วงให้เสร็จไปตาม ป.ม.วิ.แพ่ง มาตรา ๑๔๒(๒)

พิพากษาแก้ ให้แบ่งส่วนรายพิพาทส่วนของนางพ่วงให้โจทก์จำเลยได้คนละส่วนเท่ากัน.