คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1456/2495

เหตุหย่าเพราะสามีจงใจละทิ้งภรรยา หรือสามีไม่ให้ความช่วยเหลืออุปการะเลี้ยงดูภรรยานั้น ตราบใดที่เหตุดั่งกล่าวแล้วยังคงอยู่ ย่อมเป็นเหตุที่เกิดต่อเนื่องกันตลอดมา

สามีได้จงใจละทิ้งร้างภรรยาไปประเทศจีน เมื่อกลับมาแล้วก็มิได้มาอยู่กินกับภรรยาเยี่ยงสามีภรรยา ทั้งมิได้ส่งเสียอุปการะเลี้ยงดูภรรยาตามสมควร และสามีได้ปฏิบัติต่ภรรยาเช่นนี้ต่อเนื่องมาจนถึงวันที่ภรรยาฟ้องของหย่า แม้จะเป็นเวลาเกินกว่า 2 ปี คดีก็หาขาดอายุความตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา 2509 ไม่

โจทก์ฟ้องของหย่าขาดจากการเป็นสามีภริยากับจำเลย โดยอ้างว่า จำเลยจงใจละทิ้งโจทก์ ไม่ได้ให้ความช่วยเหลืออุปการะเลี้ยงดูโจทก์ตามสมควรเกิน ๑ ปี ฯลฯ

จำเลยให้การต่อสู่คดีว่า โจทก์ไม่ยอมอยู่กับจำเลยเอง กับตัดฟ้องว่าคดีขาดอายุความแล้ว

ศาลชั้นต้นเห็นว่า คดีขาดอายุความตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๑๕๐๙ จึงพิพากษายกฟ้องโจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้โจทก์จำเลยหย่าขาดจากการเป็นสามีภริยากัน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีการเห็นว่า เหตุหย่าเพราะสามีจงใจละทิ้งภรรยาหรือสามีไม่ให้ความช่วยเหลืออุปการะเลี้ยงดูภรรยานั้น ตราบใดที่เหตุดังกล่าวแล้วยังคงมีอยู่ ย่อมเป็นเหตุที่เกิดต่อเนื่องกันตลอดมา ก็เมื่อข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยได้จงใจละทิ้งร้างโจทก์ไปประเทศจีน และเมื่อกลับมาแล้ว ก็มิได้มาอยู่กินกับโจทก์เยี่ยงสามีภรรยา ทั้งมิได้ส่งเสียอุปการะเลี้ยงดูโจทก์ตามสมควร ซึ่งแม้ลำพังแต่เหตุใดเหตุหนึ่งก็เป็นเหตุให้โจทก์ฟ้องหย่าได้แล้ว และจำเลยได้ปฎิบัติต่อโจทก์เช่นนี้ ต่อเนื่องมาจนถึงวันฟ้องคดี แม้จะเป็นเวลาเกินกว่า ๒ ปี คดีโจทก์ก็หาขาดอายุความไม่