คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 146/2492

การที่จะริบแร่ของกลางในคดีผิดต่อ พ.ร.บ.การทำเหมืองแร่ได้หรือไม่ ต้องวินิจฉัยตาม ก.ม.เรื่องการทำเหมืองแร่ จะนำ ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 27 มาใช้ หาได้ไม่

แร่ของกลางที่จำเลยได้มาจากการร่อนหาแร่โดยกำลังตนโดยมิได้รับอนุญาตนั้น กฎหมายในเรื่องการทำเหมืองแร่ มิได้บัญญัติให้ริบ.

ประชุมใหญ่ครั้งที่ 10/2492

คดีนี้ได้ความตามโจทก์ฟ้องและคำรับสารภาพของจำเลยว่า จำเลยได้ร่อนหาแร่โดยมิได้รับอนุญาต โจทก์ขอให้ลงโทษและริบแร่ของกลาง ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.การทำเหมืองแร่ พ.ศ. ๒๔๖๑ มาตรา ๑๒ และ ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๕๙ ปรับ ๑๕ บาท และเห็นว่า การร่อนแร่มิได้เป็นความผิดในตัวเอง จึงให้ยกคำขอให้ริบแร่ของกลางเสีย

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาได้วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ว่า การที่จะริบแร่ของกลางได้หรือไม่ ต้องวินิจฉัยตามกฎหมายเรื่องการทำเหมืองแร่นั้นเอง จะนำ ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๗ มาใช้หาได้ไม่ แต่ในการขุดร่อนหาแร่โดยกำลังตนมิได้รับใบอนุญาตนี้ กฎหมายในเรื่องการทำเหมืองแร่มิได้บัญญัติให้ริบแร่ของกลางจึงริบไม่ได้

พิพากษายืน.