คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 147/2486

กรนีจะเปนผิดตามม.256 ( 8 ) จะต้องได้ความว่ามีอาการเจ็บป่วยไข้ประกอบด้วยทุขเวทนากล้าเกินกว่า 20 วัน และไม่สามาถจะประกอบการหาเลี้ยงชีพได้โดยปรกติเกินกว่า 20 วันด้วย

เจ้าทุกเบิกความว่ามีอาชีพทำนาย่อมหมายความว่าเวลาเบื่อความมีอาชีพทำนา ไม่หมายความว่าเวลาถูกทำร้ายมีอาชีพทำนาด้วย

โจทฟ้องขอไห้ลงโทษจำเลยตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา ๒๕๖

จำเลยไห้การปติเสธ

สาลชั้นต้นพิจารนาแล้วพิพากสาว่า จำเลยมีความผิดตามมาตรา ๒๕๖ ( ๘ ) จำคุก ๓ ปี

จำเลยอุธรน์ สาลอุธรน์พิพากสายืน แต่มีความเห็นแย้งว่าควนลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๕๔ จำคุก ๒ ปี

จำเลยดีกา สาลดีกาเห็นว่า ตามคำเบิกความของเจ้าทุขไม่ปรากดว่าอาการเจ็บป่วยไข้ประกอบด้วยทุขเวทนากล้าเกินกว่า ๒๐ วัน และไม่ปรากดว่าขนะถูกทำร้าย อาชีพโดยปรกติของเจ้าทุขมีอะไร จะถือว่าเจ้าทุขไม่สามาถประกอบอาชีพได้โดยปรกติเกินกว่า ๒๐ วันหาได้ไม่ เจ้าทุขเบิกความว่ามีอาชีพทำนาย่อมหมายความว่าเวลาเบิกความมีอาชีพทำนา ไม่หมายความว่าเวลาถูกทำร้ายมีอาชีพทำนาด้วย จึงพิพากสาว่าบาดแผลของเจ้าทุขไม่สาหัสตามมาตรา ๒๕๔ ไห้จำคุกจำเลย ๒ ปี