คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1492/2497

ผู้เช่าเดิมได้เซ้งหรือโอนสิทธิการเช่าห้องให้แก่บุคคลอื่น โดยให้คำรับรองว่าจะเช่าอยู่ได้ 5 ปี อันเป็นวัตถุประสงค์สำคัญสำหรับการรับเซ้งและรับโอนการเช่านี้ เมื่อผู้รับโอนไม่ได้อยู่ในห้องตามระยะเวลาที่ผู้เช่าเดิมรับรองไว้ โดยถูกฟ้องขับไล่ ดังนี้ถือได้ว่าผู้เช่าเดิมผิดคำรับรองอันต้องชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ผู้รับโอน และกรณีไม่เข้าอยู่ในบทมาตรา 119 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เพราะไม่ใช่เรื่องแสดงเจตนาอันทำด้วยสำคัญผิดแต่อย่างใด

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยเอาความเท็จมาหลอกลวงว่า จำเลยเป็นผู้เช่าห้องเลขที่ 17 มาจากนายเต็งคุณ เจ้าของผู้ถือกรรมสิทธิ์และจำเลยมีสิทธิที่จะเซ้งห้องนี้ให้โจทก์เช่าอยู่ต่อไปอีก 5 ปีโดยจำเลยได้รับความยินยอมจากนายเต็งคุณแล้ว โจทก์หลงเชื่อจึงตกลงรับเซ้งห้องและเสียค่าตอบแทนให้จำเลย 7,100 บาท ต่อมาโจทก์ถูกนายสวัสดิ์ผู้รับซื้อห้องรายนี้ไว้จากนายเต็งคุณฟ้องขับไล่โจทก์ ศาลพิพากษาให้ขับไล่ โจทก์จึงขอให้จำเลยคืนเงิน 7,100 บาทพร้อมดอกเบี้ย

จำเลยให้การว่า จำเลยไม่ได้เอาความเท็จมาหลอกลวงโจทก์นายเต็งคุณขายห้องนี้ให้นายสวัสดิ์เมื่อใดจำเลยไม่ทราบ จำเลยได้โอนห้องและรับเงินจากโจทก์โดยสุจริต

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง แต่ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยคืนเงินให้โจทก์

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยรับรองกับโจทก์ว่าจะเช่าอยู่ได้ 5 ปี อันเป็นวัตถุสำคัญสำหรับการรับเซ้งและรับโอนการเช่าห้องรายนี้เมื่อโจทก์ไม่ได้อยู่ในห้องพิพาทตามที่ระยะเวลาที่จำเลยรับรองไว้โดยอยู่ได้เพียง 4-5 เดือน ก็ถูกฟ้องจนศาลพิพากษาให้ขับไล่ดังนี้ ถือว่าจำเลยผิดคำรับรองอันต้องชดใช้ให้โจทก์ และกรณีหาเข้าอยู่ในบทมาตรา 119 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เพราะไม่ใช่เป็นเรื่องแสดงเจตนาอันทำด้วยสำคัญผิดแต่อย่างใด

พิพากษายืน