คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1545/2492

จำเลยได้ทำหนังสือสัญญาจะขายที่ดินให้แก่โจทก์และได้มีการวางมัดจำด้วย แต่ความประสงค์ของทั้งสองฝ่ายมุ่งจะผูกมัดกันโดยหนังสือสัญญานี้ส่วนการวางมัดจำเป็นแต่ข้อสัญญากันข้อหนึ่ง หาใช่ตกลงกันทำสัญญาด้วยการวางมัดจำไม่ กรณีเข้า ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 94 คู่ความจะสืบว่าตกลงเป็นพิเศษว่า จำเลยต้องให้ผู้เช่าออกไปจากที่ก่อนโอน โดยไม่ปรากฎในหนังสือสัญญาเช่นนี้ ศาลรับฟังไม่ได้โดยขัดกับมาตรา 94.

ประชุมใหญ่ครั้งที่ 21/2492

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยตกลงขายที่ดินพร้อมทั้งสิ่งปลูกสร้างและของประจำตึกให้แก่โจทก์ จำเลยให้คำรับรองว่าจะจัดให้ผู้เช่าอยู่เดิมในที่ดินออกไปจากตึกก่อนวันทำสัญญาโอนขาย ต่อมาจำเลยไม่สามารถจัดให้ผู้เช่าออกจากที่ได้ และกลับหาว่าโจทก์ผิดสัญญาและไม่ยอมคืนเงินมัดจำ จึงขอให้ศาลบังคับ จำเลยให้การต่อสู้ในข้อเท็จจริงและตัดฟ้องว่า ศาลจะรับฟังข้อความที่โจทก์อ้างนอกเหนือข้อความในเอกสารและยอมให้โจทก์สืบไม่ได้ ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๙๔(๒) ศาลแพ่งและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาได้วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ เห็นว่า ความประสงค์ของทั้ง ๒ ฝ่ายมุ่งจะผูกมัดกันโดยหนังสือสัญญานี้ ส่วนการวางมัดจำเป็นแต่ข้อสัญญากันข้อหนึ่ง หาใช่ตกลงกันทำสัญญาด้วยการวางมัดจำไม่ กรณีเข้า ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๙๔ คู่ความจะสืบว่ามีข้อตกลงเป็นพิเศษว่าจำเลยจะต้องให้ผู้เช่าออกไปจากที่ก่อนโอนโดยไม่ปรากฎในหนังสือสัญญาเช่นนี้ ศาลรับฟังไม่ได้ โดยขัดกับมาตรา ๙๔ นั้น

พิพากษายืน