คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 16/2497

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยเขียนคำสั่งลงวันที่ 8 มิ.ย. 96 แต่ไม่ปรากฏว่าศาลได้นำคำสั่งนั้นออกอ่านหรือเพื่ออ่านและไม่ปรากฏว่าได้มีการจดแจ้งว่าได้มีการอ่านคำสั่งนั้นในรายงานใดๆ ในวันที่ 8 นั้นเลย จำเลยเพิ่งเซ็นทราบคำสั่งนั้นในวันที่ 9 ดังนี้ต้องถือว่าศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยเมื่อวันที่ 9

ศาลอุทธรณ์สั่งว่า จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งเกิน 10 วันตามมาตรา 234 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ให้ยกคำร้องอุทธรณ์ของจำเลยเสียนั้นจำเลยฎีกาต่อศาลฎีกาว่าจำเลยยื่นอุทธรณ์ภายใน10 วันหาเกินไม่ ดังนี้ได้ ไม่เป็นการต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 236

คดีนี้จำเลยอุทธรณ์คำสั่งของศาลจังหวัดสงขลาที่สั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย ศาลอุทธรณ์สั่งว่า จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์เกิน 10 วันตามมาตรา 234 จึงให้ยกคำร้องอุทธรณ์ของจำเลย

จำเลยฎีกายืนยันว่า จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์ภายใน 10 วัน หาเกินไม่

ศาลฎีกาตรวจสำนวนแล้ว ปรากฏว่าศาลชั้นต้นเขียนคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ลงวันที่ 8 มิถุนายน 2496 และไม่ปรากฏว่าได้มีการจดแจ้งว่าได้มีการอ่านคำสั่งนั้นในรายงานใด ๆ ในวันที่ 8 มิถุนายน ซึ่งเป็นวันที่ศาลเขียนคำสั่งเลย จำเลยเพิ่งทราบคำสั่งนั้นในวันที่ 9 มิถุนายน จึงต้องถือว่า ศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ในวันที่ 9 มิถุนายน จำเลยอุทธรณ์คำสั่งในวันที่ 19 มิถุนายนยังหาพ้น 10 วันตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 234 ไม่จึงให้ยกคำสั่งศาลอุทธรณ์ ให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาคำสั่งอุทธรณ์ฉบับนั้นต่อไป