คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 16/2497

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย เขียนคำสั่งลงวันที่ 8 มิ.ย. 42 แต่ไม่ปรากฎว่าศาลได้นำคำสั่งนั้นออกอ่านหรือเพื่ออ่าน และไม่ปรากฎว่าได้มีการจดแจ้งว่าได้มีการอ่านคำสั่งนั้นในรายงานใด ๆ ในวันที่ 8 นั้นเลย จำเลยเพิ่งเซ็นทราบคำสั่งนั้นในวันที่ 9 ดังนี้ต้องถือว่าศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยเมือ่วันที่ 9.

ศาลอุทธรณ์สั่งว่า จำเลยยืนคำร้องอุทธรณ์คำสั่งเกิน 10 วันตามมาตรา 234 ป.ม.วิ.แพ่ง ให้ยกคำร้องอุทธรณ์ของจำเลยเสียนั้น จำเลยฎีกาต่อศาลฎีกาว่าจำเลยยืนอุทธรณ์ภายใน 10 วัน หาเกินไม่ ดังนี้ได้ ไม่เป็นการต้องห้ามตามป.ม.วิ.แพ่งม.236

คดีนี้ จำเลยอุทธรณ์คำสั่งของศาลจังหวัดสงขลาที่สั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย ศาลอุทธรณ์สั่งว่า จำเลยยืนคำร้องอุทธรณ์เกิน ๑๐ วันตามมาตรา ๒๓๔ จึงให้ยกคำร้องอุทธรณ์ของจำเลย.

จำเลยฎีกายืนยันว่า จำเลยยืนคำร้องอุทธรณ์ภายใน ๑๐ วันหาเกินไม่.

ศาลฎีกาตรวจสำนวนแล้ว ปรากฎว่าศาลชั้นค้นเขียนคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ลงวันที่ ๘ มิ.ย. ๙๖ และไม่ปรากฎว่าได้มีการจดแจ้งว่าได้มีการอ่านคำสั่งนั้นในวันที่ ๙ มิถุนายน จึงต้องถือว่า ศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งได้รับอุทธรณ์ในวันที่ ๙ มิถุนายน จำเลยอุทธรณ์คำสั่งในวันที่ ๑๙ มิถุนายนยังหาพ้น ๑๐ วันตาม ป.ม.วิ. แพ่ง ม. ๒๓๔ ไม่ จึงให้ยกคำสั่งศาลอุทธรณ์ ให้ศาลอุทธรณ์พิจารณา คำสั่งอุทธรณ์ฉะบับนั้นต่อไป.