คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1611/2493

ผู้ตายใช้มีดเหน็บปลายแหลมยาวราว 1 ศอกเศษเข้าไปฟันเขาถึงในห้อง เขาหลบไปจนติดฝาห้องและร้องห้ามก็ไม่ฟังและยังเข้าไปจะฟันอีก เขาจึงคว้ามีดข้าง+แทงเพียง 1 ทีถูกผู้ตายตายดังนี้รูปคดีฟังได้ว่าเป็นการกระทำโดยป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 50

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙ ให้จำคุก ๑๕ ปี ลดฐานปราณีตามมาตรา ๕๙ หนึ่งในสามคงเหลือ ๑๐ ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าข้อเท็จจริงปรากฎตามคำพยานโจทก์ว่าผู้ตายใช้มีดเหน็บปลายแหลมยาวราว ๑ ศอกเศษ เข้าไปฟันจำเลยถึงในห้อง และจำเลยให้การว่าจำเลยหลบเข้าไปจนติดฝาห้อง และร้องห้ามว่าอย่าอย่า ผู้ตายยังเข้ามาจะฟันจำเลยอีก จำเลยจึงคว้ามีดข้างฝาแทงไปเพียงทีเดียวดั่งนี้รูปคดีก็เป็นอันรับฟังได้ว่าจำเลยได้กระทำการป้องกันตัวพอสมควรแก่ เหตุแล้ว จะให้จำเลยไปเอาพยานคนอื่นที่ไหนมาสืบพิศูจน์ให้แน่ชัดยิ่งกว่าพยานโจทก์เองนั้นอีกเล่า บันทึกถ้อยคำของผู้ตายและคำให้การของจำเลยในชั้นสอบสวนไม่สนับสนุนคดีของโจทก์ขึ้นได้ จึงเห็นว่าจำเลยได้ทำร้ายผู้ตายโดยป้อ้งกันตัวพอสมควรแก่เหตุ

พิพากษายืน