คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 162/2487

ไม้ของบริสัทไม้ไทยได้ลอยเข้าทุ่งเข้าป่าเมื่อคราวน้ำท่วม จำเลยเก็บได้แล้วเอาไปเลื่อนโดยเจตนาทุจริต ย่อมมีความผิดถานลักทรัพย์เพระาไม้ของบริสัทที่ไหลลอบเช่นนี้ต้องถือว่าไม้นั้นยังหยู่ไนความครอบครองของบริสัทโดบปริยาย

ข้อเท็ดจิงฟังได้ว่า ตั้งแต่เกิดน้ำท่วมในเดืนอ กันยายน ๒๔๘๕ เปนต้นมา ไม้ของบริสัทไม้ไหนได้ลอบเข้าทุ่งเข้าป่า มีผู้ร้ายเอาไปลัสเลื่อนมาก ต่อมาเจ้าพนักงานไปพบจำเลยกำลังเลื่อยไม้หยู่ที่ปีกไม้มีตราสแดงว่าเปนไม้ของบริสัทไม่หทย

สาลชั้นต้นตัดสินว่าจำเลยที่ ๓ ที่ ๔ เปนผู้เลื่อนเพื่อลักไม้กะดาน มีความผิดตามมาตรา ๒๙๓(๑๑) กดหมายลักสนะอาญา จำคุกคนละ ๒ ปี จำเลยที่ ๑ ที่ ๒ ไม่มีผิดไห้ปล่อยไป

จำเลยที่ ๓ ที่ ๔ อุธรน์ สาลอุธรน์พิพากสาแก้ไห้ยกฟ้องปล่อยจำเลยที่ ๓ ที่ ๔ ไปด้วย

โจทดีกา สาลดีกาเห็นว่าคดีนี้นับว่ามีเหตุผลพอไห้ชี้ขาดลงโทษจำเลยได้ เพระาไม้ของบริสัทที่ไหลลอยเช่นนี้ ต้องถือว่าไม้นั้นหยู่ไนความครอบครองของบริสัทโดยปริยาย เมื่อจำเลยเอาไปเลื่อยโดยทุจริตก็ต้องมีผิดถานลักทรัพย์ พิพากสาแก้ไห้บังคับคดีตามคำพิพากสาชั้นต้น