คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1645/2499

โจทก์ฟ้องว่าห้องพิพาทโจทก์ซื้อมาจากเจ้าของเดิมโจทก์ได้บอกเลิกสัญญาเช่ากับจำเลยแล้ว ขอให้ขับไล่จำเลยและบริวาร จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ยังไม่ได้บอกกล่าว จำเลยได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ

ก่อนพิจารณาโจทก์จำเลยรับกันว่าโจทก์เป็นเจ้าของห้องพิพาทจำเลยไม่ได้ทำสัญญาเช่าจากโจทก์ จำเลยขายข้าวสาร น้ำปลาและของเบ็ดเตล็ดและอาศัยอยู่ในห้องพิพาทได้จดทะเบียนการค้าตามโจทก์อ้างจริง แล้วโจทก์จำเลยไม่สืบพยาน

ดังนี้แม้ในฟ้องของโจทก์ได้กล่าวว่าได้บอกกล่าวจำเลยแล้วจำเลยมิได้รับตามฟ้อง จึงเป็นหน้าที่โจทก์ต้องนำสืบให้ได้ความในเรื่องบอกกล่าวจึงจะมีอำนาจฟ้องแต่ศาลชั้นต้นกลับฟังว่าโจทก์ได้บอกกล่าวแล้วจึงเป็นการฟังข้อเท็จจริงเรื่องบอกกล่าวนอกพยานหลักฐานในสำนวน และปัญหาข้อนี้เป็นปัญหาข้อ ก.ม.ไม่ใช่ข้อเท็จจริงไม่ต้องห้ามฎีกา

อนึ่งโจทก์ก็มิได้คัดค้านในชั้นอุทธรณ์ว่าจำเลยไม่มีสิทธิอุทธรณ์ข้อเท็จจริงในเรื่องนี้ไว้ (เรื่องบอกกล่าว) จึงให้ยกฎีกาของโจทก์เสีย.

โจทก์ฟ้องว่าโจทก์เป็นเจ้าของที่ดินโฉนดเลขที่ ๓๒๘๓ พร้อมด้วยห้องแถวโดยซื้อมาจากนางเขียนจำเลยเช่าห้องเลขที่ ๑๒๘ ประกอบการค้ามาแต่เดิม โจทก์ได้บอกเลิกการเช่ากับจำเลยมาตั้งแต่เดือนเมษายน ๒๔๙๖ จำเลยไม่ออกไป จึงขอให้ศาลบังคับขับไล่จำเลยและบริวาร และให้จำเลยให้ค่าเสียหาย

จำเลยต่อสู้ว่าเช่าเพื่ออยู่อาศัย ได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ โจทก์ไม่ได้บอกกล่าวแก่จำเลย ๆ จึงยังคงมีสิทธิอยู่ต่อไปตามสัญญาเดิม ฯลฯ

ชั้นพิจารณาก่อนสมุหบัญชี โจทก์จำเลยรับกันว่าที่ดินและห้องแถวพิพาทเป็นของโจทก์ซื้อจากนางเขียนเมื่อห้องพิพาทเป็นของโจทก์แล้ว จำเลยไม่ได้ทำหนังสือเช่าจากโจทก์ จำเลยจดทะเบียนการค้าที่ห้องพิพาทตามสำเนาใบทะเบียนการค้าที่โจทก์อ้างจริง จำเลยขายน้ำปลา ขายข้าวสารและของเบ็ดเตล็ดที่ห้องพิพาทและใช้เป็นที่อยู่อาศัยด้วย แล้วโจทก์จำเลยไม่สืบพยาน

จำเลยอุทธรณ์หลายข้อมีข้อหนึ่งว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเพราะไม่บอกกล่าวจำเลยก่อน ศาลวินิจฉัยข้อเท็จจริงในเรื่องบอกกล่าวนี้นอกเหนือพยานหลักฐานไม่ชอบด้วย ก.ม.

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับคำพิพากษาศาลชั้นต้นว่า ให้ยกฟ้องโจทก์ ฯลฯ

โจทก์ฎีกาว่าปัญหาที่ว่าโจทก์ได้บอกกล่าวแล้วหรือไม่นั้นในคำฟ้องของโจทก์มีว่าได้บอกกล่าวให้จำเลยออกจากห้องพิพาทตั้งแต่เดือนเมษายน ๒๔๙๖ และปัญหาดังกล่าวนี้เป็นปัญหาข้อเท็จจริง คดีนี้เป็นคดีมโนสาเร่จำเลยจึงไม่มีสิทธิที่จะอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงได้

ศาลฎีกาเห็นว่าเกี่ยวกับการบอกกล่าวตามที่โจทก์บรรยายฟ้องมานั้นจำเลยมิได้รับตามคำฟ้อง จึงเป็นหน้าที่ของโจทก์จะต้องนำสืบให้ได้ความในเรื่องบอกกล่าวดังที่อ้างมานั้น โจทก์จึงจะมีอำนาจฟ้องขับไล่จำเลย เมื่อโจทก์ไม่สืบ ศาลก็ต้องยกฟ้องของโจทก์ แต่ศาลชั้นต้นกลับฟังข้อเท็จจริงว่าโจทก์ได้บอกกล่าวให้จำเลยออกห้องพิพาทก่อนฟ้องแล้ว จึงเป็นการฟังข้อเท็จจริงเรื่องการบอกกล่าวนอกพยานหลักฐานในสำนวนข้ออุทธรณ์ของจำเลยเป็นปัญหาข้อ ก.ม.จำเลยย่อมมีสิทธิอุทธรณ์ได้ อนึ่งโจทก์ก็มิได้คัดค้านในชั้นอุทธรณ์ว่าจำเลยไม่มีสิทธิอุทธรณ์ข้อเท็จจริงในเรื่องบอกกล่าวนี้ พิพากษายืน.