คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1659/2513

สายไฟฟ้าที่ก่อให้เกิดอันตรายแก่ ช. เป็นสายไฟฟ้าภายในช่วงที่ต่อจากหม้อวัดไฟเข้าไปยังบ้านของ จ. ผู้ขอใช้ไฟ และอยู่ในเขตที่ดินของ จ. และทางเดินที่ ช. เดินไปก็มิใช่ทางสาธารณะเพราะเป็นทางเดินตามคันสวนในที่ดินส่วนบุคคลที่เจ้าของที่ดินมิได้หวงห้ามกีดกันมิให้ผู้หนึ่งผู้ใดใช้เดินผ่านไปมาในที่ของตนดังนั้น จึงถือไม่ได้ว่าสายไฟฟ้าซึ่งเป็นทรัพย์อันเป็นของเกิดอันตรายได้โดยสภาพนั้นอยู่ในความครอบครองของจำเลยตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 437 วรรคสองจำเลย (การไฟฟ้านครหลวง) จึงไม่ต้องรับผิดสำหรับการตายของ ช.เนื่องจากถูกกระแสไฟฟ้าดูด (ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 31/2513)

คดีนี้ โจทก์ฟ้องว่า เด็กชายชลอบุตรโจทก์ได้เดินไปตามทางเท้าในสวนอันเป็นทางสาธารณะ ผ่านบ้านเลขที่ ๑/๗ ได้ถูกกระแสไฟฟ้าของจำเลยดูดตาย เพราะสายไฟของจำเลยเก่าไม่มีฉนวนหุ้ม และเสาที่เดินสายหักโค่น ทำให้สายไฟหย่อนพาดขวางทางเดิน ทั้งนี้ด้วยความประมาทของจำเลย ขอให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายรวมเป็นเงิน ๕๕,๒๐๐ บาท

จำเลยให้การต่อสู้คดีว่า จำเลยไม่ต้องรับผิดชอบต่อการตายของเด็กชายชลอ เพราะสายไฟที่ดูดเด็กชายชลอตายนั้น เป็นสายไฟที่ติดตั้งภายในอันเป็นทรัพย์สินของสิบตรีเจริญผู้ใช้ไฟฟ้า

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่ เห็นว่า เมื่อข้อเท็จจริงของคดีนี้ได้ความว่า สายไฟฟ้าที่ก่อให้เกิดอันตรายแก่เด็กชายชลอ เป็นสายไฟฟ้าภายในช่วงที่ต่อจากหม้อวัดไฟเข้าไปยังบ้านของสิบตรีเจริญ หมีงามผู้ขอใช้ไฟ และอยู่ในเขตที่ดินของสิบตรีเจริญ และทางเดินที่เด็กชายชลอเดินไปก็มิใช่ทางสาธารณะเพราะเป็นทางเดินตามคันสวนในที่ดินส่วนบุคคล เจ้าของมิได้หวงห้ามกีดกันมิให้ผู้หนึ่งผู้ใดใช้เดินผ่านไปมาในที่ดินของตน ดังนั้น จึงถือไม่ได้ว่าสายไฟฟ้าซึ่งเป็นทรัพย์อันเป็นของเกิดอันตรายได้โดยสภาพนั้น อยู่ในความครอบครองของจำเลยตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๓๗ วรรค ๒ จำเลยหาต้องรับผิดเพื่อละเมิดสำหรับการตายของเด็กชายชลอเนื่องจากถูกกระแสไฟฟ้าดูดแต่อย่างใดไม่

พิพากษายืน