โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบุกรุกเข้ามาปลูกต้นกล้วยลงในที่ดินอันอยู่ในเขตต์โฉนดของโจทก์
จำเลยต่อสู้ว่า ตรงที่ปลูกต้นกล้วยเป็นที่ของจำเลย อยู่นอกเขตต์โฉนดของโจทก์
ในวันพิจารณา โจทก์จำเลยตกลงตั้งประเด็นท้ากัน โดยให้เจ้าพนักงานที่ดินไปรังวัดสอบเขตต์ หากปรากฎว่าต้นกล้วยที่จำเลยปลูกอยู่ในเขตต์โฉนดของโจทก์ จำเลยยอมแพ้ ถ้าอยู่นอกเขตต์โฉนด โจทก์ยอมแพ้ ศาลอนุญาตตามที่ท้ากัน ต่อมาเจ้าพนักงานที่ดินรังวัดแล้วทำแผนที่ส่งศาล ปรากฎว่าต้นกล้วยอยู่นอกเขตต์โฉนดของโจทก์ ๆ เถียงว่า เจ้าพนักงานทำไม่ถูกขอให้รังวัดใหม่ ศาลอนุญาตต่อมาคงปรากฎว่าการตรวจสอบเนื้อที่ของโจทก์นั้นมีหลักเพียง ๒ หลัก ถ้าหลัก ๒ หลักนี้ไม่เคลื่อน แผนที่ซึ่งได้ส่งศาลแล้วก็ถูกต้อง แต่จะรับรองแน่ไม่ได้ จนกว่าจะพบหลักอีกหลักหนึ่ง แต่ในที่สุดก็หาหลักอื่นไม่พบ โจทก์จึงมาแถลงต่อศาล ขอสืบพยานในข้อครอบครองต่อไป
ศาลชั้นต้นเห็นว่า เมื่อโจทก์เป็นฝ่ายค้านว่าการรังวัดไม่ถูกต้อง โจทก์ก็ต้องพิสูจน์ให้เห็นเช่นนั้น เมื่อพิศูจน์ไม่ได้ก็ต้องถือว่าการรังวัดถูกต้องแล้ว คดีต้องเป็นไปตามที่ท้ากัน พิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า เรื่องนี้โจทก์จำเลยได้ตกลงตั้งประเด็นท้ากันดังกล่าวข้างต้น โจทก์จะเปลี่ยนประเด็นเป็นอย่างอื่น จะต้องได้ความว่าเจ้าพนักงานไม่สามารถจะตรวจสอบรังวัดได้ตามที่ท้ากันนั้นเสียก่อน ในเรื่องนี้เท่าที่ปรากฎเจ้าพนักงานยังสามารถสอบรังวัดตามตามประเด็นที่ท้ากันนั้นได้อยู่ แม้จะมีหมุดเหลืออยู่เพียง ๒ หมุดก็ดี ที่โจทก์ว่าหมุดนั้นถูกเคลื่อนย้ายจากเดิม ก็ไม่สามารถพิศูจน์ได้ อย่างไรก็ดีเมื่อศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงว่า เจ้าพนักงานที่ดินสามารถตรวจรังวัดสอบเขตต์ได้ตามประเด็นที่ท้ากันแล้ว โจทก์จะมาขอตั้งประเด็นอื่นต่อไปอีกหาได้ไม่ ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น
จึงพิพากษายืน