คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1689/2493

เจ้าของที่ดิน(นา)ได้รู้เห็นยินยอมให้ผู้อื่นเอานาไปขายฝากจนพ้นกำหนดไถ่ถอนหลุดเป็นสิทธิแก่เขาแล้ว จะกลับเถียงสิทธิของผู้รับซื้อ ผู้ทำการสุจริตหาได้ไม่ เป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริต

โจทก์ฟ้องว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์ ๆ ได้มาโดยนายจุ๊ยขายฝากแล้วหลุดเป็นสิทธิแก่โจทก์ จำเลยเถียงสิทธิโจทก์จึงฟ้องขอให้ศาลแสดงว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์

จำเลยต่อสู้เถียงสิทธิ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกัน ให้โจทก์ชนะคดี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า นายจุ๊ยได้ขายฝากที่พิพาทแก่โจทก์หากที่พิพาทจะไม่ใช่ของนายจุ๊ย แต่เป็นของจำเลย อย่างน้อยจำเลยก็จะต้องรู้เห็นด้วยในการที่นายจุ๊ยเอาที่ไปขายฝากไว้กับโจทก์ ที่จำเลยปฏิเสธว่า ไม่ทราบหรือรู้เห็นนั้น ไม่มีเหตุผลอันควรฟังส่วนข้อที่จำเลยอ้างว่า นาพิพาทเป็นมรดกตกได้แก่จำเลย ๆ ครอบครองโดยให้คนเช่ามานั้นจะเท็จจริงประการใดก็ตาม เมื่อคดีฟังได้ว่าจำเลยได้รู้เห็นยินยอมให้นายจุ๊ยเอานาพิพาทไปขายฝากกับโจทก์จนพ้นกำหนดไถ่ถอนหลุดเป็นสิทธิแก่โจทก์แล้วเช่นนี้จำเลยจะกลับมาเถียงสิทธิของโจทก์ผู้ทำการสุจริตหาได้ไม่เป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริต ศาลล่างให้โจทก์ชนะคดีนั้นชอบแล้ว

จึงพิพากษายืน