คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1714/2493

ความผิดฐานแจ้งความเท็จตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 118นั้น มีหลักเกณฑ์สำคัญอยู่ประการหนึ่งว่าผู้แจ้งได้รู้อยู่แล้วว่า ความที่เอาไปแจ้งนั้นเป็นความเท็จ ฉะนั้นเมื่อจำเลยเอาความไปแจ้งแก่เจ้าพนักงาน ตามที่จำเลยเชื่อว่าเป็นความจริงแล้ว จำเลยก็ไม่มีความผิดตามมาตรา118

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยนำเอาความซึ่งอยู่แล้วว่าเป็นเท็จไปแจ้งต่อปลัดอำเภอศรีราชาว่า นายทองใบ โจทก์กับนายดำและนายล้าน ลักทรัพย์โดยรื้อเรือนไม้ราคา 500 บาทของจำเลยไป

จำเลยต่อสู้ว่า จำเลยไปแจ้งความเท็จตามฟ้องโดยสุจริต โดยมีบุคคลรู้เห็นแจ้งให้จำเลยทราบ จำเลยหาได้รู้ไม่ว่า ข้อความที่จำเลยแจ้งนั้นเป็นเท็จ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า จำเลยผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 118

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ปรากฏว่า นายนาได้เห็นคนหลายคนกำลังรื้อเรือนของจำเลยที่ซื้อนายพุ่มไว้ และเห็นนายดำบุตรของโจทก์แบกกระดานออกมา นายนาได้ถามว่า ทำไมรื้อเรือนจำเลยเสีย นายดำตอบว่า พ่อเขาให้รื้อ แล้วนายดำก็แบกกระดานนั้นไปยังบ้านโจทก์ดังนี้ เมื่อนายนาบอกความตามที่รู้เห็นแก่จำเลย ๆ จึงมีเหตุผลเพียงพอที่จะเชื่อว่า โจทก์สมคบกับนายดำนายล้านมาลักรื้อเรือนของจำเลยไป จำเลยจึงเอาความไปแจ้งแก่เจ้าพนักงานตามที่จำเลยเชื่อว่า เป็นความจริงคดีไม่มีทางจะฟังว่าจำเลยเอาความที่รู้อยู่ว่าเป็นเท็จไปแจ้ง จำเลยจึงหามีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 118 ไม่

พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ยกฟ้องปล่อยจำเลยไป