โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้ปืนลูกซองยิงผู้เสียหายโดยเจตนาฆ่าให้ตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘,๘๐
จำเลยให้การว่า ใช้ปืนลูกซองซึ่งบรรจุกระสุนปืนทำเองลูกปราย ใช้ยิงไก่ป่าหรือกระจงใช้ยิงคนไม่ตาย เพราะดินระเบิดมีแรงส่งน้อย ยิงใครไม่รู้เห็นตะคุ่ม ๆ ที่เข้ามาลักไก่ของจำเลย จำเลยไม่มีเจตนาฆ่า
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗ จำคุกจำเลย ๓ ปี คำให้การของจำเลยมีประโยชน์ต่อทางพิจารณา ลดโทษตามมาตรา ๗๘ หนึ่งในสามคงจำคุกจำเลย ๒ ปี ริบปืนและปลอกกระสุนปืน
โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘,๘๐
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นเป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘,๘๐ จำคุกจำเลย ๑๐ ปี คำเบิกความของจำเลยมีประโยชน์ต่อทางพิจารณาลดให้ ๑ ใน ๓ ตามมาตรา ๗๘ คงจำคุกจำเลย ๖ ปี ๘ เดือน นอกจากที่แก้ ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกาว่า จำเลยไม่มีเจตนา เพราะยิงผู้เสียหายระยะห่าง และกระสุนที่ใช้ยิงมีแรงระเบิดน้อย
ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยใช้อาวุธปืนลูกซองยาว เป็นอาวุธร้ายแรง สามารถใช้ประหัตประหารให้ถึงตายได้ ยิงผู้เสียหายในระยะห่างกัน ๑๐ วา ถูกบริเวณเอวด้านหลังเป็นบาดแผลสาหัส แพทย์เอากระสุนออกไม่ได้ ขณะผู้เสียหายลงจากเรือนวิ่งหนี เนื่องจากจำเลยสงสัยว่าผู้เสียหายเป็นชู้กับภรรยานั้น หากเป็นเพราะผู้เสียหายวิ่งหนีพ้นระยะวิถีกระสุนที่สามารถจะทำอันตรายให้ถึงตายได้ มิใช่เพราะกระสุนปืนมีแรงระเบิดน้อย จึงถือได้ว่าจำเลยกระทำโดยมีเจตนาฆ่า เมื่อจำเลยกระทำไปตลอดแล้วแต่การกระทำนั้นไม่บรรลุผล จำเลยจึงมีความผิดฐานพยายามฆ่าผู้เสียหาย
พิพากษายืน