คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1729/2492

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีธนบัตรปลอม โดยรู้ว่าเป็นธนบัตรปลอมไว้เพื่อจำหน่าย แล้วจำเลยนำธนบัตร ไปเที่ยวซื้อโคกระบือจากราษฎร แม้ไม่ระบุชื่อผู้ใดก็ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 2 ตุลาคม 2490 เวลากลางวันจำเลยได้บังอาจมีธนบัตรปลอมฉบับละ 20 บาท จำนวน 40 ฉบับไว้จำหน่ายโดยรู้อยู่ว่าเป็นธนบัตรปลอม แล้วจำเลยนำธนบัตรปลอมที่จำเลยมีไว้ดังกล่าวไปเที่ยวซื้อโคกระบือจากราษฎร จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ฟังว่าจำเลยกระทำผิดจริงดังฟ้องโดยจำเลยใช้ธนบัตรปลอมฉบับละ 20 บาท 40 ฉบับนั้นไปซื้อวัวนายทอง 2 ตัวเป็นเงิน 800 บาท ให้จำคุกจำเลย 10 ปี ตามมาตรา 203(3) ที่แก้ไขเพิ่มเติมธนบัตรของกลางริบ

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยมีผิดจริงดังโจทก์หาที่จำเลยฎีกาว่าฟ้องโจทก์เคลือบคลุมโดยปิดนามนายทองไม่ให้โอกาสจำเลยต่อสู้ จำเลยเสียเปรียบและหลงต่อสู้นั้น เห็นว่าไม่ใช่เป็นข้อสาระสำคัญในองค์ความผิด และจำเลยไม่ได้ยกขึ้นต่อสู้มาแต่ต้น ทั้งจำเลยไม่หลงข้อต่อสู้อย่างใด พิพากษายืน