คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1729/2492

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีธนบัตร์ปลอม โดยรู้ว่าเป็นธนบัตร์ปลอมไว้เพื่อจำหน่าย แล้วจำเลยนำธนบัตรไปเที่ยวซื้อโคกระบือจากราษฎร แม้ไม่ระบุชื่อผู้ใดก็ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม.

โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๒ ตุลาคม ๒๔๙๐ เวลากลางวันจำเลยได้บังอาจมีธนบัตรปลอมฉะบับละ ๒๐ บาท จำนวน ๔๐ ฉะบับไว้จำหน่าย โดยรู้อยู่ว่าเป็นธนบัตรปลอม แล้วจำเลยนำธนบัตรปลอมที่จำเลยมีไว้ดังกล่าวไปเที่ยวซื้อโคกระบือจากราษฎร จำเลยปฎิเสธ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ฟังว่าจำเลยกระทำผิดจริงดังฟ้อง โดยจำเลยใช้ธนบัตรปลอมฉะบับละ ๒๐ บาท ๔๐ ฉะบับนั้นไปซื้อวัวนายทอง ๒ ตัวเป็นเงิน ๘๐๐ บาท ให้จำคุกจำเลย ๑๐ ปีตามมาตรา ๒๐๓(๓) ที่แก้ไขเพิ่มเติม ธนบัตรของกลางริบ

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยมีผิดจริงดั่งโจทก์หา ที่จำเลยฎีกาว่าฟ้องโจทก์เคลือบคลุมโดยปิดามนายทองไม่ให้โอกาศจำเลยต่อสู้ จำเลยเสียเปรียบและหลงต่อสู้นั้น เห็นว่าไม่ใช่เป็นข้อสาระสำคัญในองค์ความผิด และจำเลยไม่ได้ยกขึ้นต่อสู้มาแต่ต้น ทั้งจำเลยไม่หลงข้อต่อสู้อย่างใด พิพากษายืน.