คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 177/2497

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนา แต่ทั้งสองศาลฟังต้องกันว่ายังฟังไม่ได้ว่าผู้ตาย ตายเพราะบาดแผลที่ถูกทำร้าย จำเลยฝ่ายเดียวฎีกา ศาลฎีกาย่อมจะไม่วินิจฉัยไปถึงว่าจำเลยอาจจะมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ( ประชุมใหญ่ 7 - 8/97 )

จำเลยกับผู้ตายไม่เคยมีสาเหตุกันจำเลยใช้มีดขนาดเล็แทงเพียงครั้งเดียว แม้จะมีโอกาศทำร้ายซ้ำอีกก็มิได้ทำ บาดแผลที่ถูกทำร้ายไม่ถึงขนาดร้ายแรง จึงยังสันนิษฐานไม่ได้ว่า จำเลยพยายามจะฆ่าผู้ตาย

โจทย์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๕ เวลากลางวัน จำเลยบังอาจใช้มีดปลายแหลมแทงนางสีน้าวเนื่องถึงแก่ความตายโดยเจตนา ขอให้ลงโทษ

จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยไม่ได้เจตนาฆ่าให้ตายจำเลยผิดเพียงฐานทำร้ายร่างกายตาม ก.ม.อาญา ม. ๒๕๔ จำคุก ๒ ปี

โจทก์จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยมีเจตนาจะฆ่า แม้การตายของนางสีจะไม่ได้ความแน่นอนว่าเพราะเหตุใดจำเลยก็ต้องผิดฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนา ตาม ก.ม.อาญา ม.๒๔๙,๖๖, พิพากษาแก้ให้จำคุก เมื่อลดกึ่งตาม ม. ๕๙ แล้ว ๕ ปี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่า คดีมีปัญหาสู่ศาลฎีกาฉะเพาะข้อที่จำเลยฎีกาว่า จะพิพากษาโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นหรือจะพิพากษาโทษฐานพยายามฆ่าคนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ศาลฎีกาย่อมจะไม่วินิจฉัยเลยไปถึงว่าจำเลยอาจจะมีผิดฐานฆ่าคนโดยไม่เจตนาด้วย คดีนี้ศาลล่างฟังต้องกันว่าคดีฟังไม่ได้ว่าผู้ตาย ตายเพราะบาดแผลที่ถูกทำร้าย ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยกับผู้ตายไม่มีสาเหตุกัน มีดที่ใช้ทำร้ายเป็นมีดขนาดเล็ก จำเลยทำร้ายทางด้านหลัง เพียงทีเดียวโดยจำเลยมีโอกาศจะทำซ้ำอีกแต่ก็หาทำไม่ บาดแผลก็ไม่ถึงขนาดร้ายแรง จึงพิพากษาแก้ให้ลงโทษจำเลยตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น