คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 177/2511

ที่พิพาทเป็นของโจทก์ แม้จะมีข้อจำกัดกรรมสิทธิ์บางส่วนตามพระราชบัญญัติการชลประทานหลวง พ.ศ. 2485 โจทก์ก็มีสิทธิให้จำเลยเช่าได้ และโจทก์มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยได้

จำเลยทำสัญญาเช่าที่รายพิพาทจากโจทก์ เมื่อวันที่ 1 เมษายน 2492 มีกำหนด 3 ปี เมื่อสิ้นกำหนดเวลาเช่าแล้ว จำเลยครองที่พิพาทอยู่ จำเลยได้ชำระค่าเช่าให้โจทก์เรื่อยมา โจทก์เพิ่งบอกเลิกสัญญาเช่าเมื่อเดือนมกราคม 2504 โจทก์ย่อมฟ้องขับไล่จำเลยได้ คดีไม่ขาดอายุความ

โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายถึงวันฟ้อง เมื่อศาลเห็นสมควรย่อมพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายจนถึงวันที่จำเลยรื้อถอนโรงเรือนออกไปจากที่ดินของโจทก์ได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142 (4)

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำหนังสือเช่าที่ดินโจทก์โฉนดที่ ๓๘๙๘ เพื่อปลูกโรงอยู่อาศัยมีกำหนด ๓ ปี ครบ ๓ ปี โจทก์จำเลยตกลงกันโดยปริยายให้จำเลยเช่าต่อมาเป็นปี ๆ โดยอาศัยหนังสือสัญญาเช่า ต่อมาโจทก์ต้องการที่ดินให้ผู้อื่นเช่าทำการค้า จึงบอกเลิกสัญญา ขอให้ขับไล่จำเลยและบริวารและรื้อถอนโรงเรือนและเรียกค่าเสียหาย

จำเลยให้การว่า จำเลยเลิกการเช่ากับโจทก์ แล้วย้ายไปปลูกอยู่ที่ชานคลองประเวศบุรีรมย์ซึ่งเป็นที่ของกรมชลประทาน ฯลฯ คดีโจทก์ขาดอายุความ

ศาลชั้นต้นเห็นว่า เรือนหลังใหญ่ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของจำเลยอยู่ทั้งในที่ชานคลองและในที่ของโจทก์ พิพากษาให้จำเลยรื้อถอนโรงเรือนของจำเลยส่วนที่ปลูกเกินกว่าชานคลองซึ่งเป็นที่ดินของโจทก์ออกไปพ้นที่ดินของโจทก์ ฯลฯ

โจทก์จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ให้จำเลยรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างทั้งหมดออกไปเสียจากที่ดินเช่าของโจทก์

โจทก์จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังว่า ที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ และเห็นว่าแม้จะมีข้อจำกัด กรรมสิทธิ์บางส่วนตามพระราชบัญญัติการชลประทานหลวง พ.ศ. ๒๔๘๕ โจทก์ก็มีสิทธิให้จำเลยเช่าได้ และโจทก์มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยได้

ศาลฎีกาฟังว่า เรือนหลังใหญ่ของจำเลยอยู่ในที่ดินที่โจทก์มีกรรมสิทธิ์ และเห็นว่าจำเลยทำสัญญาเช่าที่รายพิพาทจากโจทก์เมื่อวันที่ ๑ เมษายน ๒๔๙๒ มีกำหนด ๓ ปี เมื่อสิ้นกำหนดดังกล่าว จำเลยยังครองที่พิพาทอยู่ จำเลยได้ชำระค่าเช่าให้โจทก์เรื่อยมา โจทก์เพิ่งบอกเลิกสัญญาเช่าเมื่อเดือนมกราคม ๒๕๐๔ โจทก์ย่อมฟ้องขับไล่จำเลยได้ คดีไม่ขาดอายุความ นอกจากนี้ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายถึงวันฟ้อง เมื่อศาลเห็นสมควร ศาลย่อมพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายจนถึงวันที่จำเลยได้รื้อถอนโรงเรือนออกไปได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๔๒ (๔)

พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ขับไล่จำเลยและบริวารออกจากที่รายพิพาท และให้จำเลยรื้อถอนโรงเรือนสิ่งปลูกสร้างทั้งหมดรวมทั้งโรงเล็กออกไป ให้จำเลยใช้ค่าสินไหมทดแทนปีละ ๕๐ บาท นับแต่วันฟ้องจนกว่าจำเลยจะรื้อถอนโรงเรือนและสิ่งปลูกสร้างออกไปทั้งหมด