คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1782/2493

ในคดีฟ้องหาว่าจำเลยรับของโจร ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโดยถือว่าทางพิจารณาได้ความต่างกับฟ้องศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยรับไว้โดยไม่รู้ว่า เป็นของที่ได้มาจากการกระทำผิดกฎหมาย, จึงพิพากษายืน ดังนี้โจทก์จะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 219

(อ้างฎีกาที่ 1344/2492)

คดีสู่ศาลฎีกาเฉพาะที่เกี่ยวด้วยนายปั๊กจำเลยผู้เดียวฟ้องมีว่าคนร้ายลักไม้เคี่ยมกับไม้พันจำ ซึ่งเป็นของเจ้าพนักงานป่าไม้อำเภอเมืองชุมพร ต่อมาปรากฎว่าไม้พันจำต้นหนึ่งซึ่งถูกลักพาไปนั้นอยู่ที่นายปั๊ก จำเลย ๆ รับไว้โดยรู้ว่าเป็นของที่ได้มาโดยการกระทำผิดกฎหมาย ขอให้ลงโทษ

จำเลยปฏิเสธความผิด

ศาลชั้นต้นเห็นว่าไม้ที่จับได้จากนายปั๊กจำเลยเป็นไม้เคี่ยม ไม่ใช่พันจำดังที่แจ้งในฟ้องจึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริว่า การที่นายปั๊กจำเลยรับไม้ไว้นั้นนายปั๊กจำเลยไม่รู้ว่าไม้เป็นของที่ได้มาจากการกระทำผิด จึงพิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าคดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริง (แบบอย่างคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๓๔๔/๒๔๙๒) โจทก์ฎีกาปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้ ให้ยกฎีกาโจทก์เสีย