คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1822/2497

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้กำลังข่มขืนขู่เข็ญยืนใจให้ผู้เสียหายสัญญาจะส่งเงินให้แก่จำเลยกับพวก ขอให้ลงโทษฐานกรรโชก ทางพิจารณาได้ความว่า ผู้เสียหายถูกบังคับให้เงินทันที จึงมิใช่เป็นเรื่องบังคับให้สัญญาว่าจะส่งทรัพย์ตามความหมายของกรรโชก จึงลงโทษจำเลยฐานกรรโชกไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสมคบกันบังคับให้นายผลกับพวกโดยใช้กำลังข่มขืนและขู่เข็ญขืนใจให้นายผลกับพวกส่งเงินให้แก่จำเลยคนละ ๑๒๐ บาท รวม ๓๖๐ บาท ให้แก่จำเลยกับพวก มิฉะนั้นจะทำร้าย นายผลมีความกลัวจึงรับสัญญาจะให้เงินแก่พวกจำเลยตามที่บังคับขอให้ลงโทษฐานกรรโชก

จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่ารูปคดีเป็นเรื่องชิงทรัพย์ ไม่เข้าองค์ความผิดฐานกรรโชก จะลงโทษจำเลยไม่ได้ เป็นการเกินคำขอ และโจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงว่า นายผลมิได้รับปากว่าจะให้และเป็นการบังคับทันที่ มิใช่เป็นเรื่องสัญญาว่าจะส่งทรัพย์ตามความหายของความผิดฐานกรรโชกจะลงโทษจำเลยฐานนี้ไม่ได้

พิพากษายืน