คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 19/2497

จำเลยเจตนาส่งน้ำมันหมูออกจากเขตจังหวัดแพร่ ไปกรุงเทพฯซึ่งเป็นการฝ่าฝืนประกาศคณะกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไรเกินควรจังหวัดแพร่โดยจำเลยนำน้ำมันหมูมาชั่งที่สถานีรถไฟเพื่อส่งทางรถไฟไปกรุงเทพฯ ตลอดจนขนขึ้นตู้รถไฟเรียบร้อยแล้วหากแต่มีเหตุขัดขวางถูกเจ้าพนักงานตำรวจจับเสียก่อนที่รถไฟจะออกจากสถานีดังนี้ การกระทำของจำเลยถึงขั้นเป็นความผิดฐานพยายามตามกฎหมายแล้วแต่น้ำมันหมูของกลางไม่ใช่เป็นของอันพึงริบตามนัยฎีกาที่ 202/2493

คดีนี้ โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควร

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายาม ให้ปรับจำเลย800 บาท ริบน้ำมันหมูของกลาง ฯลฯ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาเป็นปัญหาข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาตรวจสำนวนแล้ว ข้อเท็จจริงได้ความว่า จำเลยเจตนาส่งน้ำมันหมูของกลางออกจากเขตจังหวัดแพร่เพื่อส่งไปกรุงเทพฯ จนถึงกับนำน้ำมันนั้นมาชั่งที่สถานีรถไฟ เพื่อส่งทางรถไฟไปกรุงเทพฯตลอดจนขนขึ้นตู้รถไฟเรียบร้อยแล้ว หากมีเหตุขัดขวางถูกเจ้าพนักงานตำรวจจับเสียก่อนแต่รถไฟจะออกจากสถานี ดังนี้ ย่อมถึงขั้นเป็นความผิดฐานพยายามแล้ว

ส่วนของกลางรายนี้ ยังไม่ใช่ของอันพึงริบ เพราะเป็นของที่เกี่ยวกับการกระทำผิดตามมาตรา 17 ไม่ใช่เป็นสิ่งของที่เกี่ยวกับการกระทำผิดในการค้ากำไรโดยตรง ตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ 202/2493

จึงพิพากษาแก้เฉพาะว่า น้ำมันหมูของกลางไม่ริบ คืนจำเลยไป