คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 19/2497

จำเลยเจตนาส่งน้ำมันหมูออกจาเขตจังหวัดแพร่ ไปกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นการฝ่าฝืนประกาศคณะกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไร เกินควรจังหวัดแพร่ โดยจำเลยนำน้ำมันหมูมาชั่งที่สถานีรถไฟเพื่อส่งทางรถไฟไปกรุงเทพฯ ตลอดจนขนขั้นตู้รถไฟเรียบร้อยแล้ว หากแต่มีเหตุขัดขวางถูกเจ้าพนักงานตำรวจจับเสียก่อนที่รถไฟจะออกจากสถานี ดังนี้ การกระทำของจำเลยถึงคั้นเป็นความผิดฐานพยายามตามกฎหมายแล้ว แต่น้ำมันหมูของกลางไม่ใช่เป็นของอันพึงริบคามนับฎีกาที่ 202/2493.

คดีนี้ โจทก์ฟ้องขอให้ลงได้ความว่าโทษจำเลยตามพ.ร.บ. ป้องกันการค้ากำไรเกินควร

ศาลขั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายาม ให้ปรับจำเลย ๘๐๐ บาท ริบน้ำมันหมูของกลาง ฯลฯ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาเป็นปัญหาข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาตรวจสำนวนแล้ว ข้อเท็จจริงได้ความว่า จำเลยเจตนาส่งน้ำมันหมูของกลาง

ออกจากเขตจังหวัดแพร่เพื่อส่งไปกรุงเทพฯ จนถึงกับนำน้ำมันนั้นมาชั่งที่สถานรถไฟ เพื่อส่งทางรถไฟไปกรุงเทพฯ ตลอดจนขนขี้นตู้รถไฟเรียบร้อยแล้ว หากมีหตุขัดขวางถูกเจ้าพนักงานตำรวจจับเสียก่อน-แต่รถไฟจะออกจาถสถานี ดังนี้ ย่อมถึงคั่นเป็นความผิดฐานพยายามแล้ว.

ส่วนของกลางรายนี้ ยังไมใ่ใช่ของอันพึงริบ เพราะเป็นของที่เกี่ยวกับการกระทำผิดตามม.๑๗ ไม่ใช่--เป็นสิ่งของที่เกี่ยวกับการกระทำผิดในการค้ากำไรโดยครง ตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ ๒๐๒/๒๔๙๓.

จึงพิพากษาแก้เฉพาะว่า น้ำมันหมูของกลางไม่ริบ คืนจำเลยไป.