คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1906/2492

ข้อกฎหมายที่จำเลยยกขึ้นต่อสู้ จำเลยจะต้องยกขึ้นต่อสู้ไว้โดยตรง แต่ในชั้นยื่นคำให้การ มิฉะนั้นศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

เรือนฝากระดานซึ่งปลูกอยู่ในที่ของผู้อื่น อาจเข้าบทมาตรา 109 ป.ม.แพ่งฯ ซึ่งไม่ถือเป็นส่วนควบของที่ดิน.

ได้ความว่า เรือนฝากระดานพิพาทเป็นสินสมรสระหว่างนายเทียน บุตรจำเลยกับโจทก์ ปลูกอยู่ในที่จำเลย นายเทียนตาย โจทก์กลับไปอยู่กับบิดามารดาตน โจทก์ฟ้องว่า ได้ฝากเรือนไว้กับจำเลย ให้เอาเรือนประมูลหรือขายทอดตลาดแล้วหักเป็นสินสมรสของโจทก์กึ่งหนึ่ง ส่วนของนายเทียนเป็นมฤดก ให้โจทก์จำเลยคนละกึ่งหนึ่ง

จำเลยให้การว่า เป็นเรือนของจำเลย ซื้อมาและครอบครองเป็นเจ้าของตลอดมา ไม่เคยรับฝากจากโจทก์

ศาลอุทธรณ์และศาลชั้นต้นพิพากษาต้องกันว่า เป็นสินสมรสระหว่างนายเทียนกับโจทก์ ให้แบ่งเป็น ๒ ส่วน ได้แก่โจทก์จำเลยคนละส่วน

จำเลยฎีกาว่า เป็นส่วนควบของที่ดินตามมาตรา ๑๐๗ ป.ม.แพ่งฯ

ศาลฎีกาเห็นว่า ประเด็นข้อนี้จำเลยมิได้ยกขึ้นต่อสู้โดยตรงในชั้นคำให้การ แต่อย่างไรก็ดี คดีอาจตกอยู่ใน ป.ม.แพ่งฯ มาตรา ๑๐๙ ซึ่งไม่ถือว่าเป็นส่วนควบของที่ดิน

พิพากษายกฎีกาจำเลย