คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1919/2518

คดีความผิดฐานรับของโจร โจทก์กล่าวในฟ้องว่าจำเลยรับรถจักรยานที่ถูกลักไว้จาก บ. โดย บ. มอบให้ไปขาย แม้นำสืบว่าจำเลยซื้อรถจักรยานของกลางไว้จาก บ. แต่เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยรับรถจักรยานของกลางไว้โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นทรัพย์ที่ได้มาโดยการกระทำความผิดก็ไม่ถือว่าข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในการพิจารณาแตกต่างกับข้อเท็จจริงดังที่กล่าวในฟ้อง อันจะต้องยกฟ้องตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 เพราะเหตุที่จำเลยได้รถจักรยานของกลางมาจะโดยซื้อหรือรับไว้ด้วยประการใด ก็ย่อมเป็นความผิดฐานรับของโจรตามบทมาตราที่โจทก์ฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๒ ได้รับรถจักรยานสองล้อของนายนิยม หิรัญอ่อน ซึ่งถูกนายบรรทม นมหันต์ เป็นคนร้ายลักไป ไว้จากนายบรรทม นมหันต์ โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นทรัพย์อันได้มาจากการกระทำผิดกฎหมายฐานลักทรัพย์ และจำเลยที่ ๒ ได้นำรถจักรยานสองล้อของนายนิยม หิรัญอ่อน ที่รับไว้ดังกล่าวไปช่วยจำหน่ายขายให้จำเลยที่ ๑ จำเลยที่ ๑ รับซื้อไว้โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นทรัพย์อันได้มาจากการกระทำผิดกฎหมายฐานลักทรัพย์ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๕๗

จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๕๗ จำคุกจำเลยคนละ ๑ ปี

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่าให้ลดโทษจำเลยทั้งสองหนึ่งในสาม คงจำคุกจำเลยที่ ๑ ที่ ๒ คนละ ๘ เดือน

จำเลยที่ ๒ ฎีกาในข้อกฎหมายว่า ข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในการพิจารณาแตกต่างกันฟ้องในข้อสารสำคัญ ควรที่จะยกฟ้อง

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่า รถจักรยานของผู้เสียหายถูกนายบรรทมลักไป แล้วจำเลยทั้งสองรับรถจักรยานของกลางไว้โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นทรัพย์ได้มาโดยการกระทำความผิด ที่จำเลยที่ ๒ ฎีกาว่าข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาโจทก์นำสืบว่าจำเลยที่ ๒ ซื้อรถจักรยานของกลางจากนายบรรทมแตกต่างกับฟ้องที่ว่า นายบรรทมมอบรถจักรยานของกลางให้จำเลยที่ ๒ ไปขายนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า เหตุที่จำเลยที่ ๒ ได้รถจักรยานของกลางมา จะโดยซื้อหรือรับไว้ด้วยประการใดก็ย่อมเป็นความผิดฐานรับของโจรตามบทมาตราที่โจทก์ฟ้อง จึงไม่ถือว่าข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในการพิจารณาแตกต่างกับข้อเท็จจริงดังที่กล่าวในฟ้อง อันจะต้องยกฟ้องตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๙๒ ฎีกาของจำเลยที่ ๒ ฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน

(กฤษณ์ โสภิตกุล ยงยุทธ เลอลภ เดช วุฒิสิงห์ชัย)