คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1933/2494

เช่าห้องใช้เป็นที่สำหรับทำการค้า โดยมีการค้าขายชั้นล่าง แม้จะใช้เป็นที่อยู่ชั้นบนก็ดี ผู้เช่าก็มิได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ ตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ 1099 - 1147/2492

โจทก์ขับไล่จำเลยออกจากห้องเช่าและสะพานปลาสด ของโจทก์โดยอ้างว่าจำเลยเช่าเพื่อประกอบกิจการค้าปลา

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า ห้องพิพาทเป็นเคหะสพานปลาเป็นส่วนหนึ่งของห้อง จึงได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าห้องพิพาทเป็นเคหะ จำเลยได้รับความคุ้มครอง ส่วนสพานปลาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของห้อง เป็นที่สำหรับขนปลาขึ้นลงไม่เป็นเคหะ พิพากษาแก้ให้จำเลยที่ ๒ ออกไปจากสพานปลา ฯลฯ

โจทก์จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ห้องพิพาทบรรพบุรุษจำเลยและจำเลยได้เช่ามานมนานแล้ว ก็ดี แต่ก็ได้ใช้เป็นที่สำหรับทำการค้า เพราะปรากฎว่ามีการค้าขายชั้นล่าง แม้จำเลยจะใช้เป็นที่อยู่ชั้นบนก็ดี จำเลยก็มิได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ ตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๐๙๙-๑๑๔๗/๒๔๙๒ ส่วนสพานปลานั้น มิใช่เป็นที่อยู่อาศัยโดยชัด จำเลยย่อมไม่ได้รับความคุ้มครองเช่นเดียวกัน

จึงพิพากษาแก้ ให้ขับไล่จำเลยที่ ๒ ออกจากห้องพิพาทด้วย ฯลฯ