คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2041/2492

จำเลยยืมเงิน จำนวนหนึ่งไปเพื่อใช้จ่ายในการย้ายครอบครัวหากภายหลัง จำเลยไม่ย้ายครอบครัวหรือไม่คืนเงินนั้นก็ไม่เป็นผิดฐานยักยอก เพราะถือว่าจำเลยไม่ได้รับมอบหมายเงินนั้นตามความหมายของกฎหมายลักษณะอาญาในเรื่องยักยอกอันต้องอาญา

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้รับมอบหมายเงิน 4,730 บาทของโจทก์เพื่อจำเลยจะได้ใช้จ่ายเป็นค่าพาหนะเดินทางกลับกรุงเทพฯ จำเลยมีเจตนาทุจริตเบียดบังเอาเงินนั้นไว้ใช้เองหรือเอาไปใช้เป็นอาณาประโยชน์ของผู้อื่น ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 314, 319 ข้อ 13 และมาตรา 320

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นต้องกันว่า คดีไม่มีมูลอาญาพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงปรากฏว่า เงิน 4,730 บาทเป็นเงินจำเลยยืมสำหรับใช้จ่ายในการย้ายครอบครัว จำเลยไม่ได้รับมอบหมายเงิน 4,730 บาท คำว่ามอบหมายในที่นี้ คือแจ้งอยู่ในกฎหมายลักษณะอาญาหมวดที่ 5 ดังนั้นหากภายหลังจำเลยไม่ย้ายครอบครัวหรือไม่คืนเงินนั้นก็ไม่เป็นยักยอกทางอาญา

พิพากษายืน