คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2041/2492

จำเลยยืมเงิน จำนวนหนึ่งไปเพื่อใช้จ่ายในการย้ายครอบครัว หากภายหลัง จำเลยไม่ย้ายครอบครัวหรือไม่คืนเงินนั้น ก็ไม่เป็นผิดฐานยักยอก เพราะถือว่าจำเลยไม่ได้รับมอบหมายเงินนั้นตามความหมายของกฎหมายลักษณะอาญาในเรื่องยักยอกอันต้องอาญา.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้รับมอบหมายเงิน ๔๗๓๐ บาทของโจทก์ เพื่อจำเลยจะได้ใช้จ่ายเป็นค่าพาหนะเดินทางกลับกรุงเทพฯ จำเลยมีเจตนาทุจริตเบียดบังเอาเงินนั้นไว้ใช้เองหรือเอาไปใช้เป็นอาณาประโยชน์ของผู้อื่น ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๓๑๔,๓๑๙ ข้อ ๑๓ และมาตรา ๓๒๐

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นต้องกันว่า คดีไม่มีมูลอาญา พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงปรากฎว่า เงิน ๔๗๓๐ บาทเป็นเงินจำเลยยืมสำหรับใช้จ่ายในการย้ายครอบครัว จำเลยไม่ได้รับมอบหมายเงิน ๔๗๓๐ บาท คำว่ามอบหมายในที่นี้ คือแจ้งอยู่ในกฎหมายลักษณะอาญาหมวดที่ ๕ ดังนั้นหากภายหลังจำเลยไม่ย้ายครอบครัวหรือไม่คืนเงินนั้น ก็ไม่เป็นยักยอกทางอาญา

พิพากษายืน.