คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 21/2491

ฟ้องหาว่าจำเลยกระทำผิดเมื่อคืนระหว่างวันที่ 11,12 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยกระทำผิดในคืนวันที่ 10 ถือว่า ข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับข้อเท็จจริง ที่บรรยายมาในฟ้องลงโทษจำเลยไม่ได้ตาม ป.วิ.อาญามาตรา 192(2).

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานสมคบกับพวกอีก ๔ คนทำการฉุดคร่าห์นางสาวลาวัลย์ เผ่าชู ไปเพื่อการอนาจารเมื่อวันที่ ๖ กุมภาพันธ์ ๒๔๘๙ และขอให้ลงโทษจำเลยที่ ๑ ฐานข่มขืนและกระทำชำเรานางสาวลาวัลย์เมื่อคืนระหว่างวันที่ ๑๑,๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๔๘๙

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ลงโทษจำเลยตามฟ้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกา เห็นว่า ข้อเท็จจริงได้ความว่า จำเลยที่ ๑ ข่มขืนกระทำชำเรานางสาวลาวัลย์ในคืนวันที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ ๒๔๘๙ จึงต่างกับข้อเท็จจริงที่โจทก์บรรยายมาในฟ้อง จะลงโทษจำเลยที่ ๑ ฐานนี้ไม่ได้ จึงพิพากษาแก้ให้ยกฟ้องฐานข่มขืนกระทำชำเราเสีย นอกจากที่แก้คงยืนตาม.