คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 225/2497

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานวิวาททำให้ตายในที่วิวาทโดยไม่ระบุว่าใครทำใคร ตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 253แต่เมื่อทางพิจารณาปรากฏว่าไม่ใช่เรื่องวิวาทกัน แต่เป็นเรื่องที่ผู้ตายออกมาห้ามแต่โดยดี กลับถูกจำเลยผู้มีชื่อคนหนึ่ง แทงเอาถึงตายดังนี้ เป็นเรื่องข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาต่างกับข้อเท็จจริงที่กล่าวในฟ้องจะลงโทษจำเลยไม่ได้ ต้องพิพากษายกฟ้อง

คดีนี้ โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยวิวาททำร้ายร่างกายกัน จนนายชูได้รับบาดเจ็บสาหัส และถึงแก่ความตาย จำเลยที่ 1, จำเลยที่ 5, จำเลยที่ 6 บาดเจ็บ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 253

จำเลยทุกคนปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษาแก้ว่านายโล้น นายเจี๊ยบ นางตวงนายประจวบจำเลยผิดตามมาตรา 253 ฯลฯ

นายโล้น นายเจี๊ยบ นายประจวบ จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาตรวจสำนวนตลอดแล้ว ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า นายโล้นจำเลยมาร้องท้าทายนายประจวบจำเลย นายชูออกมาห้ามแต่โดยดีนายโล้นกลับแทงนายชูถูกที่สีข้างล้มลง นายชูได้ถึงแก่ความตายเพราะแผลที่ถูกแทงนั้น ครั้นนายประจวบจำเลยวิ่งเข้าไปประคองนายชู นายโล้นจำเลยก็ตรงเข้ามาฟันนายประจวบอีก 2 ที นายประจวบ จำเลยจึงต่อสู้ป้องกันโดยมิได้สมัครใจวิวาทกับพวกนายโล้นจำเลยศาลฎีกาเห็นว่าคดีนี้โจทก์บรรยายฟ้องว่าเป็นกรณีวิวาทเป็นเหตุให้นายชูถูกทำร้ายถึงตาย โดยมิได้ระบุว่าจำเลยคนใดเป็นคนทำร้ายแต่ทางพิจารณาได้ความว่า ไม่ใช่เป็นเรื่องวิวาทกัน แต่เป็นเรื่องนายชูถูกนายโล้นทำร้ายเอาถึงแก่ความตาย ข้อเท็จจริงที่ปรากฏตามทางพิจารณาจึงต่างกับข้อเท็จจริงที่กล่าวในฟ้อง จะลงโทษจำเลยไม่ได้

จึงพิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง