โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๘ มกราคม ๒๕๑๗ เวลากลางคืนก่อนเที่ยง จำเลยได้บังอาจบุกรุกเข้าไปในเคหสถานบ้านเลขที่ ๒๑๘ ซอยสะพานขาว ถนนประชาราฏร์สาย ๒ แขวงบางซื่อ เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร ซึ่งเคหสถานของโจทก์ เพื่อจะเข้าไปข่มขืนบริวารของโจทก์อันเป็นการรบกวนการครอบครองอสังหาริมทรัพย์ของโจทก์โดยปกติสุข โดยไม่มีเหตุอันควร เหตุเกิดที่แขวงบางซื่อ เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๖๒, ๓๖๔
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วสั่งประทับฟ้อง
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๖๒, ๓๖๔ ให้จำคุก ๓ เดือน
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า ให้รอการลงโทษจำเลยไว้ ๒ ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกาว่าไม่ควรรอการลงโทษศาลชั้นต้นไม่รับฎีกา
จำเลยฎีกาพร้อมกับยื่นคำร้องให้ศาลชั้นต้นรับรองให้ฎีกาได้ในข้อเท็จจริง
ศาลชั้นต้นไม่อนุญาตให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ไม่รับฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงให้รับฎีกาเฉพาะปัญหาข้อกฎหมาย
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ที่จำเลยฎีกาว่าคดีโจทก์ขาดอายุความนั้น เห็นว่าเหตุคดีนี้เกิดเมื่อวันที่ ๘ มกราคา ๒๕๑๗ โจทก์รู้เรื่องความผิดและรู้ตัวผู้กระทำความผิดวันรุ่งขึ้น แต่โจทก์ไปร้องทุกต่อพนักงานสอบสวนเมื่อวันที่ ๔ กันยายน พ.ศ. ๒๕๑๙ โจทก์จึงไม่ได้ร้องทุกข์ภายในกำหนด ๓ เดือน นับแต่วันที่รู้เรื่องความผิดและรู้ตัวผู้กระทำผิด คดีโจทก์จึงขาดอายุความตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๙๖ จึงลงโทษจำเลยไม่ได้
พิพากษากลับให้ยกฟ้อง