คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 242/2491

ศาลชั้นต้นเห็นว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯลฯ 2489 ใช้คุ้มครองแก่กรณีย์ของจำเลย ได้แต่ข้อเท็จจริงที่ปรากฏ จำเลยไม่ได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ. นั้น เพราะจำเลยมิได้ใช้สถานที่เช่าเป็นที่อยู่อาศัย ส่วนศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยไม่อยู่ในฐานะเป็นผู้เช่าแล้ว พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่านั้น จึงไม่คุ้มครองแก่ฐานะของจำเลยเสียเลย ดังนี้ เป็นการวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายโดยตรง ไม่ใช่วินิจฉัยข้อเท็จจริง ต่างกับที่ศาลล่างได้วินิจฉัยไว้

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลขับไล่จำเลยออกจากห้องเช่าของโจทก์

จำเลยต่อสู้ข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายหลายประการ

ศาลชั้นต้นเห็นว่า จำเลยมิได้ใช้สถานที่เช่าเป็นที่อยู่อาศัย จึงไม่ใช่เคหะตามความใน พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯลฯ จึงพิพากษาขับไล่จำเลย

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยไม่อยู่ในฐานะผู้เช่าแล้ว จึงไม่มีสิทธิได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯลฯ จึงพิพากษายืน

จำเลยฎีกาว่า จำเลยอุทธรณ์แต่ฉะเพาะปัญหาข้อกฎหมายแต่ศาลอุทธรณ์ไพล่ไปวินิจฉัยข้อเท็จจริง

ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลชั้นต้นเห็นว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯลฯ ๒๔๘๙ ใช้คุ้มครองแก่กรณีของจำเลยได้ แต่ตามข้อเท็จจริงที่ ปรากฎ จำเลยยังไม่ได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.นั้น ส่วนศาลอุทธรณ์เห็นว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่านั้น ไม่คุ้มครองแก่ฐานะของจำเลยเสียเลย เป็นการวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายโดยตรง ศาลอุทธรณ์ไม่ได้วินิจฉัยข้อเท็จจริงผิดแปลกแตกกับที่ศาลล่างได้วินิจฉัยไว้ แต่อย่างใด จึงพิพากษายืน