คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 247/2492

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิดวันที่ 29 เมษายน 2490 เมื่อสืบพยานโจทก์เสร็จแล้ว ทนายจำเลยแถลงว่าวันที่โจทก์หาว่าจำเลยกระทำผิดตามฟ้องนั้น ต่างกับคำเบิกความของพยานโจทก์ โจทก์จึงรู้สึกว่าฟ้องผิดวัน ได้ยื่นคำร้องขอแก้ฟ้องว่าความจริงจำเลยกระทำผิดวันที่ 27 เมษายน 2490 ดังนี้เมื่อตามพฤติการณ์แห่งคดีแสดงชัดอยู่ว่าจำเลยให้การปฏิเสธฟ้องโจทก์ โดยถือเอาวันที่โจทก์กล่าวหาตามฟ้องเดิมเป็นหลักสำคัญในการต่อสู้คดีจึงเป็นเรื่องที่ทำให้จำเลยเสียเปรียบโดยหลงข้อต่อสู้คดี ศาลจะอนุญาตให้แก้ฟ้องไม่ได้เพราะเป็นการต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา164

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 136, 142,145, 270, 303 จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นสืบพยานโจทก์เสร็จแล้วทนายจำเลยแถลงว่าวันที่โจทก์หาว่าจำเลยกระทำผิดตามฟ้องนั้น ต่างกับคำเบิกความของพยานโจทก์ โจทก์จึงรู้สึกว่าฟ้องผิดวัน ได้ยื่นคำร้องขอแก้ฟ้องอ้างว่าหาว่าจำเลยกระทำผิดเมื่อวันที่ 28 เมษายน 2490 นั้นผิดไปความจริง จำเลยกระทำผิดในวันที่ 27 เมษายน 2490 ทั้งนี้เป็นโดยในชั้นสอบสวน พยานให้การว่าจำเลยกระทำผิดวันขึ้น 8 ค่ำ เดือน 6 ซึ่งความจริงตรงกับวันที่ 27 เมษายน แต่เจ้าพนักงานวงเล็บไว้ว่าตรงกับวันที่ 29 เมษายน เป็นเหตุให้โจทก์เข้าใจผิดจึงขอแก้ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดวันที่ 27 เมษายน 2490 จำเลยยื่นคำร้องคัดค้านว่าไม่ควรอนุญาตเพราะจำเลยหลงข้อต่อสู้และทำให้จำเลยเสียเปรียบ ทั้งโจทก์เพิ่งมาขอแก้ต่อเมื่อเสร็จสืบพยานโจทก์ศาลชั้นต้นอนุญาตให้โจทก์แก้ฟ้อง แล้วสืบพยานต่อไปจนเสร็จสำนวนแล้วพิพากษาลงโทษจำเลยตามมาตรา 136 กฎหมายลักษณะอาญา ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามพฤติการณ์ในคดีแสดงชัดว่าจำเลยให้การปฏิเสธฟ้องโจทก์ โดยถือเอาวันที่โจทก์กล่าวหาตามฟ้องเดิมเป็นหลักสำคัญในการต่อสู้คดี ดังจะเห็นได้ว่าทนายจำเลยได้แถลงให้ศาลทราบว่าโจทก์นำสืบผิดวัน และจำเลยได้คัดค้านคำร้องขอแก้ฟ้องของโจทก์โดยอ้างว่า จำเลยได้ถือเอาวันที่ 29 เมษายนเป็นวันที่จำเลยถูกหาว่ากระทำผิดตั้งแต่ชั้นสอบสวนตลอดมาจนชั้นศาล ถ้าศาลให้โจทก์แก้ฟ้องได้ก็จะทำให้จำเลยเสียเปรียบโดยหลงข้อต่อสู้คดีตามวันที่โจทก์กล่าวหาในฟ้องเดิม ศาลอนุญาตให้แก้ไม่ได้เพราะต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 164

พิพากษายืน