คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2484/2532

คำสั่งศาลแรงงานกลางที่ไม่อนุญาตให้จำเลยเลื่อนคดี เป็นการใช้ดุลพินิจของศาลแรงงานกลางอันเป็นข้อเท็จจริง ต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงานพ.ศ. 2522 มาตรา 54.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างประจำ จำเลยเลิกจ้างโจทก์ ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า โจทก์ทิ้งงานเป็นเวลา 4 วัน โดยจงใจทำให้จำเลยเสียหาย และประพฤติผิดอย่างร้ายแรง จำเลยไม่ต้องรับผิดตามฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า การที่ศาลแรงงานกลามีคำสั่งไม่อนุญาตให้จำเลยเลื่อนคดีโดยได้พิจารณาถึงเหตุผลตามคำแถลงขอเลื่อนคดีด้วยวาจาของทนายจำเลยแล้วเห็นว่า ไม่มีเหตุจำเป็นเพียงพอ เป็นการใช้ดุลพินิจของศาลแรงงานกลาง อุทธรณ์ของจำเลยที่ว่าศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่อนุญาตให้เลื่อนคดีเป็นการไม่ชอบ จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง ต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 54 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

พิพากษายกอุทธรณ์ของจำเลย.