คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 251/2503

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นทางตรอกซึ่งโจทก์และบริวารใช้เดินมาช้านานนั้น โดยบรรยายฟ้องว่าโจทก์กับบริวารใช้ตรอกทางเดินรายนี้เดินไปมาจากบ้านสู่ถนนหลวงประมาณ 20 ปีแล้ว จะเป็นทางสาธารณ ทางภารจำยอมหรือทางจำเป็นอย่างใด ก็ไม่ปรากฏข้อเท็จจริงยืนยันมาในฟ้องอย่างใดทั้งหาได้บรรยายข้ออ้างให้เห็นว่า สาธารณชนได้ใช้ทางนี้ แต่ประการใดไม่จึงไม่มีมูลที่จะพิจารณาถึงสิทธิของโจทก์ที่จะใช้ทางสาธารณประโยชน์

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่า ที่พิพาทเป็นตรอกทางเดินซึ่งโจทก์และบริวารใช้เดินมาช้านาน ให้จำเลยรื้อส้วมและใช้ค่าเสียหาย

จำเลยให้การว่า ไม่เคยมีทางเดิน จำเลยทำส้วมในที่ดินของเจ้าของและมิได้รื้อสะพานไม้

ศาลชั้นต้นเห็นว่า ที่พิพาทเป็นทางสาธารณะ พิพากษาให้จำเลยที่ 1 รื้อส้วมซึมและสิ่งปลูกสร้างที่เกินแนวออกไป และให้จำเลยที่ 1 ทำสะพานไม้ให้คืนดีตามสภาพเดิม และยกฟ้องจำเลยที่ 2

จำเลยที่ 1 อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามคำฟ้องของโจทก์บรรยายแต่เพียงว่าโจทก์กับบริวารใช้ตรอกทางเดินรายนี้เดินไปมาจากบ้านสู่ถนนหลวงประมาณ 20 ปีแล้ว จะเป็นทางสาธารณะ ทางภารจำยอม หรือทางจำเป็นอย่างใด ก็ไม่ปรากฏข้อเท็จจริงยืนยันมาในฟ้องอย่างใด ทั้งหาได้บรรยายข้ออ้างให้เห็นว่า สาธารณชนได้ใช้ทางนี้แต่ประการใดไม่จึงไม่มีมูลที่จะพิจารณาถึงสิทธิของโจทก์ที่จะใช้ทางสาธารณประโยชน์

พิพากษายืน