คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 251/2503

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นทางตรอก ซึ่งโจทก์และบริวารใช้เดินมาช้านานนั้น โดยบรรยายฟ้องว่า โจทก์กับบริวารใช้ตรอกทางเดินรายนี้เดินไปมาจากบ้านสู่ถนนหลวงประมาณ 20 ปี แล้วจะเป็นทางสาธารณ ทางภารจำยอมหรือทางจำเป็นอย่างใด ก็ไม่ปรากฏข้อเท็จจริงยืนยันมาในฟ้องอย่างใด ทั้งหาได้บรรยายข้ออ้างให้เห็นว่า สาธารณะชนได้ใช้ทางนี้ แต่ประการใดไม่ จึงไม่มีมูลที่จะพิจารณาถึงสิทธิของโจทก์ที่จะใช้ทางสาธารณประโยชน์

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าที่พิพาทเป็นตรอกทางเดินซึ่งโจทก์และบริวารใช้เดินมาช้านาน ให้จำเลยรื้อส้วมและใช้ค่าเสียหาย

จำเลยให้การว่าไม่เคยมีทางเดินจำเลยทำส้วมในที่ดินของเจ้าของและมิได้รื้อสพานไม้

ศาลชั้นต้นเห็นว่า ที่พิพาทเป็นทางสาธารณะ พิพากษาให้จำเลยที่ ๑ รื้อส้วมซึมและสิ่งปลูกสร้างที่เกินแนว ออกไป และให้จำเลยที่ ๑ ทำสพานไม่ให้คืนดีตามสภาพเดิม และยกฟ้องจำเลยที่ ๒

จำเลยที่ ๑ อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามคำฟ้องของโจทก์บรรยายแต่เพียงว่า โจทก์กับบริวารใช้ตรอกทางเดินรายนี้เดินไปมากจากบ้านสู่ถนนหลวงประมาณ ๒๐ ปีแล้ว จะเป็นทางสาธารณ ทางภารจำยอม หรือทางจำเป็นอย่างใด ก็ไม่ปรากฏข้อเท็จจริงยืนยันมาในฟ้องอย่างใด ทั้งหาได้บรรยายข้ออ้างให้เห็นว่า สาธารณชนได้ใช้ทางนี้แต่ประการใดไม่ จึงไม่มีมูลที่จะพิจารณาถึงสิทธิของโจทก์ที่จะใช้ทางสาธารณะประโยชน์

พิพากษายืน