คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 266/2534

ศาลชั้นต้นเคยสั่งจำหน่ายคดีผู้ร้องเพราะเหตุทิ้งคำร้องไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่ศาลอุทธรณ์ให้ยกคำสั่งของศาลชั้นต้นและให้ศาลชั้นต้นดำเนินกระบวนพิจารณาต่อไป ศาลชั้นต้นนัดสืบพยานผู้ร้องแต่ในวันนัดสืบพยานผู้ร้องทนายความผู้ร้องขอเลื่อนคดีโดยอ้างว่าผู้ร้องไปอบรมราชการที่กรุงเทพมหานคร ทั้งที่ปรากฏว่าผู้ร้องขอลาหยุดราชการต่อผู้บังคับบัญชาเพื่อมาศาลแล้วไม่มาโดยไม่มีพยานอื่นมาสืบ ตามพฤติการณ์แสดงว่าผู้ร้องไม่ได้เอาใจใส่ในการดำเนินคดี มีลักษณะประวิงคดีให้ชักช้า เพื่อมิให้ทรัพย์ที่ถูกยึดถูกนำออกขายทอดตลาดเพื่อเอาเงินไปชำระหนี้แก่โจทก์จึงเป็นกรณีไม่มีเหตุจำเป็นในการขอเลื่อนคดี แม้เป็นการขอเลื่อนคดีครั้งแรกก็ไม่สมควรให้เลื่อนคดีได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 40 วรรคแรก.

คดีนี้สืบเนื่องจากศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์ชนะคดี โจทก์นำยึดบ้านโดยอ้างว่าเป็นของจำเลย

ผู้ร้องยื่นคำร้องอ้างว่า ทรัพย์ที่ยึดเป็นของผู้ร้อง ขอให้ปล่อยทรัพย์ที่ยึด

โจทก์ให้การว่าทรัพย์ที่ยึดเป็นของจำเลย ขอให้ยกคำร้อง

ศาลชั้นต้นเคยสั่งให้จำหน่ายคดีของผู้ร้อง แต่ศาลอุทธรณ์ให้ยกคำสั่งของศาลชั้นต้นและให้ศาลชั้นต้นดำเนินกระบวนพิจารณาต่อไปศาลชั้นต้นนัดสืบพยานผู้ร้อง ในวันนัดสืบพยานทนายความผู้ร้องขอเลื่อนคดี ศาลชั้นต้นไม่อนุญาต และผู้ร้องไม่มีพยานมาศาลถือว่าผู้ร้องไม่มีพยานมาสืบ พิพากษาให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า พฤติการณ์ที่ผู้ร้องไม่ได้ไปอบรมราชการที่กรุงเทพมหานครและปรากฏว่าผู้ร้องได้ขออนุญาตลาหยุดราชการต่อผู้บังคับบัญชาเพื่อมาศาลแล้วมิได้มาศาลในวันนัดโดยไม่มีพยานอื่นมาสืบ แต่ทนายความผู้ร้องกลับขอเลื่อนคดีโดยอ้างว่าผู้ร้องไปอบรมราชการที่กรุงเทพมหานคร เช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าผู้ร้องไม่ได้เอาใจใส่ในการดำเนินคดี มีลักษณะเป็นการประวิงคดีให้ชักช้าเพื่อมิให้ทรัพย์ที่ถูกยึดในคดีนี้ถูกนำออกขายทอดตลาดเพื่อเอาเงินไปชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ จึงเป็นกรณีที่ไม่มีเหตุอันจำเป็นในการขอเลื่อนคดีของผู้ร้อง แม้เป็นการขอเลื่อนคดีครั้งแรกก็ไม่สมควรที่จะให้เลื่อนคดีได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 40 วรรคแรก

พิพากษายืน.