คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 269/2520

คดีฟ้องขับไล่ซึ่งโจทก์อ้างต้นขั้วใบเสร็จค่าเช่าบ้านเป็นพยานแม้มิได้ส่งสำเนาให้จำเลยก่อนวันสืบพยานไม่น้อยกว่า 3 วัน แต่ถ้าเพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม ศาลก็มีอำนาจรับฟังต้นขั้วใบเสร็จเช่นว่านั้นได้ เพราะเป็นเอกสารสำคัญซึ่งเกี่ยวกับประเด็นข้อสำคัญในคดีดังที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 87(2)

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ดินทั้งโฉนด ให้จำเลยเช่าส่วนหนึ่งทางทิศเหนือ ต่อมาโจทก์ไม่ประสงค์ให้เช่า บอกเลิกการเช่าแล้ว จำเลยไม่ยอมออกจากที่เช่า ขอให้ขับไล่

จำเลยให้การและแก้ไขคำให้การว่า ที่ดินพิพาทเป็นของจำเลยโดยซื้อมาตั้งแต่ พ.ศ. 2475 และครอบครองตลอดมา

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยเช่าที่พิพาทจากโจทก์จริง โจทก์มีอำนาจฟ้องขับไล่ได้ ที่จำเลยฎีกาว่า โจทก์อ้างต้นขั้วใบเสร็จค่าเช่าเป็นพยาน แต่มิได้ส่งสำเนาให้จำเลยก่อนวันสืบพยานไม่น้อยกว่า 3 วัน จึงรับฟังมิได้นั้น ศาลฎีกาเห็นว่า ถ้าเพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม ศาลก็มีอำนาจรับฟังต้นขั้วใบเสร็จเช่นว่านั้นได้ เพราะเป็นเอกสารสำคัญซึ่งเกี่ยวกับประเด็นข้อสำคัญในคดีดังที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 87(2)

พิพากษายืน