คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2787/2529

โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยทั้งสองซึ่งเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ร่วมในที่ดินรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่ดินพิพาทอันเป็นทรัพย์มรดกของผู้ตายที่โจทก์เป็นผู้จัดการมรดกเมื่อศาลฎีกาฟังว่าที่พิพาทมิได้เป็นส่วนหนึ่งของที่ดินมรดกแล้วแม้ในชั้นฎีกาจะมีเพียงโจทก์และจำเลยที่2เป็นฎีกาโดยจำเลยที่1มิได้ฎีกาด้วยแต่กรณีดังกล่าวเป็นเรื่องการชำระหนี้อันไม่อาจแบ่งแยกได้ศาลฎีกาย่อมพิพากษายกฟ้องโจทก์โดยให้มีผลถึงจำเลยที่1ซึ่งมิได้ฎีกาด้วยได้.

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าที่ดินพิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินทรัพย์มรดกของนางลูกจันทร์ ศิลป์ประเสริฐ หรือจัน สินประเสริฐ ผู้ตาย ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่ดินพิพาท ทำที่ดินให้อยู่ในสภาพเดิมและมิให้เข้าเกี่ยวข้องอีกต่อไป ให้จำเลยทั้งสองคืนที่พิพาทแก่โจทก์หากไม่สามารถคืนได้ให้ชดใช้ราคาที่ดิน จำเลยทั้งสองให้การว่าที่ดินพิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินที่จำเลยทั้งสองเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์รวมและจำเลยที่ 2 ได้ครอบครองมาโดยสงบเปิดเผยเจตนาเป็นเจ้าของมาเกินกว่า 10 ปีแล้ว ขอให้ยกฟ้อง ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ววินิจฉัยว่าฟังไม่ได้ว่าที่พิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินโฉนดเลขที่ 1519 อันเป็นมรดกของผู้ตาย จึงไม่จำเป็นต้องวินิจฉัยถึงค่าเสียหายพิพากษายกฟ้อง โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าที่พิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินโฉนดเลขที่ 1519อันเป็นทรัพย์มรดกของผู้ตาย พิพากษากลับให้บั งคับจำเลยไปตามคำขอของโจทก์ โจทก์และจำเลยที่ 2 ฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ว่าที่พิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินโฉนดเลขที่ 1519 อันเป็นมรดกของนางลูกจันทร์ผู้ตาย ฎีกาของจำเลยที่ 2 ฟังขึ้นและเนื่องจากจำเลยที่ 1 ที่ 2 เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์รวมในที่พิพาท กรณีเป็นเรื่องการชำระหนี้อันไม่อาจแบ่งแยกได้ จึงชอบที่จะพิพากษาให้มีผลถึงจำเลยที่ 1 ที่มิได้ฎีกาด้วย พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์เกี่ยวกับจำเลยทั้งสองตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น