โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีกรรมสิทธิ์ที่ดินสวนมะพร้าวเป็นที่ดินยังไม่มีหนังสือสำคัญแต่โจทก์ครอบครองมาโดยสงบและเปิดเผย 40 ปีแล้วโจทก์ยื่นคำร้องต่อหอทะเบียนที่ดินเพื่อขอรับโฉนด เจ้าพนักงานรังวัดให้แล้ว แต่จำเลยคัดค้านอ้างว่าเป็นที่สาธารณะประโยชน์ หอทะเบียนที่ดินจึงไม่ออกโฉนดให้โจทก์ ทั้งนี้จำเลยไม่มีอำนาจที่จะคัดค้านขอให้จำเลยถอนคำคัดค้าน
จำเลยให้การว่าที่พิพาทเป็นสาธารณะสมบัติของแผ่นดินอยู่ในเขตเทศบาลซึ่งจำเลยมีหน้าที่ดูแลระวังรักษา จำเลยมีอำนาจคัดค้านได้
ศาลจังหวัดภูเก็ตพิพากษาว่าจำเลยซึ่งเป็นเทศบาลไม่มีหน้าที่เกี่ยวกับการดูแลรักษาสาธารณะสมบัติแผ่นดิน แม้ที่ดินจะเป็นที่สาธารณะจำเลยก็ไม่มีอำนาจคัดค้าน การที่โจทก์ขอออกโฉนด และพิพากษาว่าโจทก์มีสิทธิครอบครองที่ดินรายนี้
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าที่พิพาทไม่ใช่ที่สาธารณะสมบัติของแผ่นดิน เป็นที่โจทก์ได้ปกครองมา พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าโจทก์รับมรดกและครอบครองที่นี้มาจึงมีสิทธิครอบครองที่รายนี้ เท่าที่จำเลยนำสืบมา อย่างมากก็ฟังได้เพียงว่าเดิมที่รายนี้เป็นที่ว่างเปล่า เป็นสาธารณะสมบัติของแผ่นดินตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1304(1) ที่สาธารณะสมบัติของแผ่นดินอย่างนี้บุคคลอาจได้มาตาม ก.ม.ที่ดิน มิใช่สาธารณะสมบัติของแผ่นดินประเภทห้ามไม่ให้บุคคลเข้ายึดถือเอาเป็นเจ้าของโจทก์ย่อมเข้ายึดถือมีสิทธิครอบครองได้ตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1367 ส่วนการที่เจ้าพนักงานจะออกโฉนดให้หรือไม่นั้นเป็นเรื่องของเจ้าพนักงานที่ดินจะวินิจฉัยจำเลยไม่มีอำนาจหน้าที่ที่จะไปคัดค้านการขอรับโฉนดสำหรับที่ดินประเภทนี้ได้ พิพากษายืน