คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 287/2494

เช่าแผงลอยเป็นที่ขายข้าวต้ม ตั้งอยู่ที่ทางเข้าออกโรงงิ้ว มีสิ่งของสำหรับวางเครื่องขายข้าวต้ม ดังนี้ไม่มีทางจะเห็นได้ว่าใช้เป็นที่อยู่อาศัย จึงย่อมไม่ได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยตั้งแผงลอยขายอาหารอยู่ที่ทางเข้าโรงมหรศพ เป็นการกีดขวางการเข้าออกโจทก์เป็นเจ้าของร่วมในโรงมหรศพ และได้เช่ารับเหมาผูกขาดจากเจ้าของร่วมทุกคนเพื่อเก็บผลประโยชน์ โจทก์ได้แจ้งให้จำเลยขนสิ่งของที่กีดขวางรำคาญออกไป จำเลยก็เพิกเฉย จึงขอให้ขับไล่ และให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย

จำเลยต่อสู้ว่า เช่ากับผู้เช่าคนก่อนตลอดมาและอ้างว่า ได้อยู่ในสถานที่เช่าด้วย ได้รับความคุ้มครอง

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ขับไล่จำเลยและให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อวินิจฉัยมีเฉพาะว่าจำเลยจะได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯหรือไม่ ข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยใช้แผงลอยเป็นที่ขายข้าวต้ม และสภาพของแผงลอยรายนี้ ก็ไม่น่าจะเป็นที่อยู่อาศัย เพราะตั้งอยู่ที่ทางเข้าออกโรงงิ้ว มีสิ่งของสำหรับวางเครื่องขายข้าวต้ม คดีไม่มีทางที่จะฟังว่าจำเลยเช่าแผงลอยเป็นที่อยู่อาศัย

จึงพิพากษายืน