คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2881/2529

การที่จำเลยนำรถยนต์ตู้มาแล่นรับส่งคนโดยสารเพื่อสินจ้างอันมีลักษณะเป็นการประกอบการขนส่งประจำทางในเส้นทางที่บริษัทขนส่ง จำกัด ได้รับอนุญาตให้ประกอบการขนส่งประจำทางนั้น เมื่อปรากฏว่ารถยนต์ของจำเลยดังกล่าวเป็นรถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกินสิบสองคน ซึ่งมีพระราชบัญญัติการขนส่งทางบกพ.ศ.2522 มาตรา 5(2) บัญญัติไว้ว่าเป็นรถยนต์ที่ไม่อยู่ในบังคับของพระราชบัญญัติการขนส่งทางบกการกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิดตามพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ.2522 มาตรา 23

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยประกอบการขนส่งประจำทาง โดยใช้รถยนต์ตู้รับส่งคนและสิ่งของ โดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 23, 126

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยผิดตามฟ้อง ลงโทษปรับ

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า รถคันที่จำเลยขับเป็นรถยนต์ประเภทรถยนต์ส่วนบุคคลซึ่งจดทะเบียนต่อกองทะเบียนยานพาหนะ กรมตำรวจ ไม่ใช่รถยนต์ที่ได้จดทะเบียนตามพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 และตามพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 5 ซึ่งแก้ไขโดยมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2523 ได้บัญญัติว่า พระราชบัญญัตินี้มิให้ใช้บังคับแก่ ฯลฯ

(2) การขนส่งโดยรถยนต์รับจ้างที่บรรทุกผู้โดยสารไม่เกินเจ็ดคน รถยนต์รับจ้างระหว่างจังหวัดที่บรรทุกผู้โดยสารไม่เกินเจ็ดคน รถยนต์บริการที่บรรทุกผู้โดยสารไม่เกินเจ็ดคน รถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกินสิบสองคน ฯลฯข้อเท็จจริงจึงฟังได้ว่ารถคันที่จำเลยขับเป็นรถที่ไม่อยู่ในบังคับของพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 ดังนั้น ถึงแม้ว่าจำเลยจะได้ใช้รถคันดังกล่าวในการประกอบการขนส่งประจำทางโดยเก็บค่าขนส่ง อันมีลักษณะเป็นการขนส่งเช่นเดียวกับบริษัทขนส่ง จำกัด ซึ่งเป็นผู้ได้รับอนุญาตให้ประกอบการขนส่งในเส้นทางสายที่จำเลยประกอบการขนส่งก็ตาม แต่การกระทำของจำเลยก็ไม่เป็นความผิดตาม มาตรา 23 แห่งพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522เพราะรถคันที่จำเลยขับนั้นเป็นรถที่ไม่ได้อยู่ในบังคับแห่งพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522

พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง