คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 289/2512

โจทก์ฟ้องจำเลยในข้อหาพยายามฆ่าและมีอาวุธปืนผิดกฎหมายไว้ในครอบครอง ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยทำผิดทั้งสองฐาน แต่ให้ลงโทษฐานพยายามฆ่าอันเป็นกระทงหนัก จำเลยอุทธรณ์เฉพาะข้อหาฐานพยายามฆ่า แต่ในระหว่างพิจารณาศาลอุทธรณ์มีพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ (ฉบับที่ 4) พ.ศ.2510 ออกมา ให้ผู้มีอาวุธปืนโดยไม่รับอนุญาตไปขอรับอนุญาตภายใน 90 วัน โดยไม่ต้องรับโทษ เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องทั้งสองข้อหา และโจทก์ฎีกาคัดค้านขึ้นมา ดังนี้ แม้ความผิดฐานมีอาวุธปืนจะถึงที่สุดแล้ว แต่โดยเหตุที่ศาลฎีกายกฟ้องฐานพยายามฆ่า เมื่อจะลงโทษความผิดฐานมีอาวุธปืน ซึ่งศาลชั้นต้นมิได้กำหนดโทษฐานนี้ไว้ คดีก็ต้องบังคับตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 2 ซึ่งบัญญัติว่าแม้คดีถึงที่สุดแล้ว ก็ให้ถือว่าผู้นั้นไม่เคยต้องคำพิพากษาว่าได้กระทำความผิดนั้น จึงเป็นอันว่าศาลฎีกาจะกำหนดโทษให้ลงแก่จำเลยในความผิดฐานนี้อีกไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยร่วมกับพวกอีก ๒ คน ใช้อาวุธปืนยิงนายสาหัสโดยเจตนาฆ่า หากแต่ไม่ถึงแก่ความตายดังเจตนา ขอให้ลงโทษฐานฆ่าผู้อื่นตายในความผิดชั้นพยายามตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘, ๘๐, ๓๒ และฐานมีอาวุธปืนแก๊ปยาวไม่มีทะเบียนจำนวน๑ กระบอกไว้ในครอบครองโดยไม่รับอนุญาตตามกฎหมาย ตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ. ๒๔๙๐ มาตรา ๗, ๗๒ และริบของกลาง

จำเลยรับสารภาพในข้อหามีอาวุธปืน แต่ปฏิเสธในข้อหาพยายามฆ่า

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดทุกข้อหาตามฟ้องให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๐ ซึ่งเป็นกระทงหนักตามมาตรา ๙๑ ให้จำคุก ๒๐ ปี ริบของกลาง

จำเลยอุทธรณ์ในข้อหาพยายามฆ่า

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า พยานโจทก์ฟังไม่ได้ว่าจำเลยกระทำผิดในข้อหาพยายามฆ่าส่วนในข้อหาฐานมีอาวุธปืนไว้ในครอบครองพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ (ฉบับที่ ๔) พ.ศ. ๒๕๑๐ บัญญัติให้ผู้มีอาวุธปืนนำไปขอรับอนุญาตให้ถูกต้องตามกฎหมายภายใน ๙๐ วัน จึงถือว่ากฎหมายยกเว้นโทษในระหว่างเวลาที่กำหนดไว้ดังกล่าว ซึ่งจำเลยมีสิทธิที่จะปฏิบัติการให้ถูกต้องตามกฎหมายตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ ๘๘๙/๒๕๐๓ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา และในข้อหามีอาวุธปืนโต้แย้งว่า พระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ (ฉบับที่ ๔) พ.ศ. ๒๕๑๐ ไม่มีผลย้อนหลัง ทั้งเป็นเวลาล่วงเลยกำหนด ๙๐ วัน ตามที่กำหนดไว้นั้นแล้ว

ศาลฎีกาวินิจฉัยยืนตามศาลอุทธรณ์ในข้อหาพยายามฆ่า ส่วนข้อหาฐานมีอาวุธปืนผิดกฎหมายนั้น เห็นว่าสำหรับข้อหานี้จำเลยให้การรับสารภาพศาลชั้นต้นลงโทษและจำเลยมิได้อุทธรณ์ต่อมา คงอุทธรณ์แต่ความผิดฐานพยายามฆ่าฐานเดียว แม้ความผิดฐานมีอาวุธปืนจะถึงที่สุดแล้วตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น แต่โดยเหตุที่ศาลยกฟ้องข้อหาพยายามฆ่า เมื่อจะลงโทษตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ ซึ่งศาลชั้นต้นไม่กำหนดโทษฐานนี้ไว้ คดีก็ต้องบังคับตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒ ซึ่งบัญญัติว่า แม้คดีจะถึงที่สุดแล้วก็ให้ถือว่าผู้นั้นไม่เคยต้องคำพิพากษาว่าได้กระทำความผิดนั้น จึงเป็นอันว่าศาลจะกำหนดโทษให้ลงแก่จำเลยในความผิดฐานนี้อีกไม่ได้

พิพากษายืน.