คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3/2495

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาตาม ก.ม. ลักษณะอาญามาตรา 249 ศาลชั้นต้น

วินัยว่าหลักฐานพะยานโจทย์ไม่พอฟัง จึงพิพากษาฟ้อง และศาลอุทธรณ์ก็ไม่ฟังว่าจำเลยแทงผู้ตายโดยเจตนาฆ่าให้ตาย คงพิจารณาว่าผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตาม ก.ม. ลักษณะอาญามาตรา 251 ดังนี้ คดีจึงเป็นอันวาในข้อหาฐานฆ่าคนตายโดยเจตนานี้ ศาลเดิมและศาลอุทรศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง โจทก์จะฎีกาในข้อเท็จจริงขอให้ศาลลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาไม่ได้ ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ. อาญามาตรา 219

คดีนี้ โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย ฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา ตาม ก.ม. ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙

ศาลชั้นต้นไม่เชื่อพยานโจทก์ จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยผิดเพียงฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ตามมาตรา ๒๕๑ พิพากษาให้ลงโทษจำคุกจำเลย ๓ ปี

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลย ฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา

จำเลยฎีกาขอให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาเห็นว่า ในข้อหาฐานฆ่าคนตายโดยเจตนานั้น ศาลจังหวัดวินิจฉัยว่า หลักฐานพยานโจทก์ไม่พอฟัง และศาลอุทธรณ์ก็ไม่ฟังว่าจำเลยแทงนายจิ๋วโดยเจตนาฆ่าให้ตาย คดีจึงเป็นอันว่าในข้อหาว่าจำเลยฆ่านายจิ๋วตายโดยเจตนานี้ ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริงโจทก์ฎีกาไม่ได้ตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๒๑๙ ตามนัยฎีกาที่ ๗๗๓/๒๔๙๑, ๑๓๑๖/๒๔๙๓, ๘๕๕/๒๔๙๔

ส่วนฎีกาจำเลยนั้น ข้อเท็จจริงคงฟังได้ว่าจำเลยทำร้ายผู้ตายจริง ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยชอบแล้ว จึงพิพากษายืน.